The Sea Can Wash Away All Evils: Modern Marine Pollution and the Ancient Cathartic Ocean

کیمبرلی پاتون بحران های زیست محیطی پیش روی اقیانوس های جهان را از منظر تاریخ مذهبی بررسی می کند. همان‌طور که یونانیان باستان معتقد بودند و اوریپیدس می‌نویسد که «دریا می‌تواند همه بدی‌ها را بشوید»، طیف وسیعی از فرهنگ‌ها دریا را مقدس جلوه داده‌اند و به قدرت آن در شستن آنچه خطرناک، کثیف و از نظر اخلاقی آلوده است اعتماد کرده‌اند. دریا با «خالص» نگه داشتن آن، زندگی در خشکی را ممکن می‌سازد.

پاتون تلاش می‌کند بیاموزد که آیا رفتار کشورهای صنعتی با اقیانوس‌های جهان از همین ایمان به ویژگی‌های بی‌نهایت و احیاکننده آن‌ها ناشی می‌شود. در واقع، ویژگی‌های طبیعی دریا، مانند اندازه و عمق وسیع، حرکت مزمن و آشفتگی، پایان ناپذیری ظاهری زیستی، و ترکیب منحصربه‌فرد تصفیه‌کننده‌های قدرتمند-نمک و آب-از منظره‌ای از دریا به‌عنوان مکانی «بدون» با قابلیت بلعیدن پشتیبانی می‌کنند. مقادیر نامحدود زباله و علیرغم شواهدی که بر خلاف آن وجود دارد، این ایده که اقیانوس‌ها می‌توانند توسط اقدامات بیهوده و بی‌احتیاطی آسیب ببینند، به کندی شکل گرفته است.

پاتون معتقد است که دانشمندان محیط زیست و حامیان محیط زیست این رابطه را با هزینه های گزاف نادیده می گیرند. او استدلال خود را بر اساس سه داستان تأثیرگذار استوار می کند: تراژدی اوریپید Iphigenia in Tauris; یک افسانه اینویت در مورد روح دریای وحشی و خشمگین سدنا که در کف اقیانوس با موهای آلوده به تجاوز انسانی زندگی می کند. و یک داستان آزاردهنده هندو در قرون وسطی از یک مادیان کشنده در زیر آب. او همچنین روایاتی را مطالعه می‌کند که در آنها دریا محتویات خود را تف می‌دهد - گناهان، اجساد، شواهدی از گناه که مدت‌ها پنهان شده‌اند - نشان می‌دهند که محدودیت‌هایی برای قلب عظیم و شور اقیانوس وجود دارد.

در این داستان‌ها، دریا یا عامل نابودی است یا حیات بخش، با این حال به عنوان ظرفی منفعل نیز تلقی می‌شود. پاتون با ترکیب تاریخچه این دوگانگی نسبت به اقیانوس‌های جهان با یک تحلیل علمی جدی از آلودگی‌های دریایی مدرن، یک مطالعه متقاعدکننده و متقابل رشته‌ای می‌نویسد که نمی‌تواند فوری یا به موقع باشد.

Kimberley Patton examines the environmental crises facing the world's oceans from the perspective of religious history. Much as the ancient Greeks believed, and Euripides wrote, that "the sea can wash away all evils," a wide range of cultures have sacralized the sea, trusting in its power to wash away what is dangerous, dirty, and morally contaminating. The sea makes life on land possible by keeping it "pure."

Patton sets out to learn whether the treatment of the world's oceans by industrialized nations arises from the same faith in their infinite and regenerative qualities. Indeed, the sea's natural characteristics, such as its vast size and depth, chronic motion and chaos, seeming biotic inexhaustibility, and unique composition of powerful purifiers-salt and water-support a view of the sea as a "no place" capable of swallowing limitless amounts of waste. And despite evidence to the contrary, the idea that the oceans could be harmed by wasteful and reckless practices has been slow to take hold.

Patton believes that environmental scientists and ecological advocates ignore this relationship at great cost. She bases her argument on three influential stories: Euripides' tragedy Iphigenia in Tauris; an Inuit myth about the wild and angry sea spirit Sedna who lives on the ocean floor with hair dirtied by human transgression; and a disturbing medieval Hindu tale of a lethal underwater mare. She also studies narratives in which the sea spits back its contents-sins, corpses, evidence of guilt long sequestered-suggesting that there are limits to the ocean's vast, salty heart.

In these stories, the sea is either an agent of destruction or a giver of life, yet it is also treated as a passive receptacle. Combining a history of this ambivalence toward the world's oceans with a serious scientific analysis of modern marine pollution, Patton writes a compelling, cross-disciplinary study that couldn't be more urgent or timely.