The Science of the Individual: Leibniz's Ontology of Individual Substance

لایب نیتس در گفتمان متافیزیک معروف خود، جوهر فردی را اساس ساختمان متافیزیکی قرار می دهد. با این کار، او خود را به یک سنت ارجمند متصل می کند. با این حال، نظریه او در مورد مفهوم فردی، با ایده دیگری از همان سنت، که هیچ گزارشی از فرد به عنوان چنین چیزی نمی توان ارائه داد، در هم می شکند.

بر خلاف آنچه که عموماً پذیرفته شده است، شهودهای لایب نیتس صرفاً نیستند. نتیجه رونویسی منطق موضوع- محمول، و نه تداوم غیرانتقادی برخی مفروضات متافیزیکی قدیمی. در عوض، آنها از یک تحقیق بدون پیش داوری در مورد چارچوب هستی شناختی اساسی ما رشد می کنند، جایی که منطق حقیقت، تحلیل زبانی و تجربه پدیدارشناختی زندگی ذهن به شدت در هم تنیده شده اند. مبارزه لایب نیتس برای مفهومی که قادر به درک افراد عینی باشد در عصر تغییرات پارادایم بزرگ دنبال می شود - از پیشینه اسکولاستیک تا اسم گرایی هابز تا "شیوه ایده ها" دکارتی یا متافیزیک جوهر اسپینوزا - زمانی که روابط بین کلمات، ایده ها و چیزها به شدت مورد بحث قرار می گیرند و کاملاً تغییر شکل می دهند.

این زمینه ای است که پیدایش و اهمیت نظریه «وجود کامل» لایب نیتس و مفهوم آن بازتفسیر می شود. نتیجه نگاهی تازه به برخی از گیج‌کننده‌ترین موضوعات در پژوهش لایب‌نیتس است، مانند ایده‌های او درباره هویت فردی و این نظریه که همه ویژگی‌های آن برای یک فرد ضروری است.

سوالاتی که لایب نیتس با آن مواجه است و نظریه جوهر فردی او قصد دارد به آنها پاسخ دهد، هنوز تا حد زیادی سوالات متافیزیک معاصر است: چگونه می توان چارچوب مقوله ای را ردیابی کرد؟ چگونه موارد ملموس و انتزاعی را تشخیص دهیم؟ مبنای متافیزیکی پیشگویی زبانی چیست؟ چگونه یکسانی فرا زمانی تضمین می شود؟ چگونه نسبت‌های ضروری را معنا کنیم؟ در این چارچوب هستی‌شناختی، پرسش‌های بیشتر لایب‌نیتس درباره سرنوشت افراد بشر و تاریخ آن‌ها بیان می‌شود. شاید پاسخ های او هم چیزی برای گفتن به ما داشته باشد.

این کتاب برای همه کسانی است که به فلسفه لایب نیتس، تاریخ فلسفه مدرن اولیه و مسائل متافیزیکی در توسعه تاریخی خود علاقه مند هستند.

In his well-known Discourse on Metaphysics, Leibniz puts individual substance at the basis of metaphysical building. In so doing, he connects himself to a venerable tradition. His theory of individual concept, however, breaks with another idea of the same tradition, that no account of the individual as such can be given.

Contrary to what has been commonly accepted, Leibniz’s intuitions are not the mere result of the transcription of subject-predicate logic, nor of the uncritical persistence of some old metaphysical assumptions. They grow, instead, from an unprejudiced inquiry about our basic ontological framework, where logic of truth, linguistic analysis, and phenomenological experience of the mind’s life are tightly interwoven. Leibniz’s struggle for a concept capable of grasping concrete individuals as such is pursued in an age of great paradigm changes – from the Scholastic background to Hobbes’s nominalism to the Cartesian ‘way of ideas’ or Spinoza’s substance metaphysics – when the relationships among words, ideas and things are intensively discussed and wholly reshaped.

This is the context where the genesis and significance of Leibniz’s theory of ‘complete being’ and its concept are reconstrued. The result is a fresh look at some of the most perplexing issues in Leibniz scholarship, like his ideas about individual identity and the thesis that all its properties are essential to an individual.

The questions Leibniz faces, and to which his theory of individual substance aims to answer, are yet, to a large extent, those of contemporary metaphysics: how to trace a categorial framework? How to distinguish concrete and abstract items? What is the metaphysical basis of linguistic predication? How is trans-temporal sameness assured? How to make sense of essential attributions? In this ontological framework Leibniz’s further questions about the destiny of human individuals and their history are spelt out. Maybe his answers also have something to tell us.

This book is aimed at all who are interested in Leibniz’s philosophy, history of early modern philosophy and metaphysical issues in their historical development.