The Satanic Epic

شیطان بهشت ​​گمشده نسل خوانندگان را مجذوب خود کرده است. این کتاب سعی دارد توضیح دهد که چگونه و چرا شیطان میلتون تا این حد اغوا کننده است. این موضوع اهمیت شیطان را در برابر کسانی که همدردی شعر با شیطان را به حداقل می‌رسانند و در نتیجه میلتون را ارتدوکس می‌کنند، دوباره تاکید می‌کند.

نیل فورسایت استدلال می‌کند که ویلیام بلیک وقتی میلتون را شاعر واقعی نامید، درست متوجه شد زیرا او « «از حزب شیاطین» حتی با وجود اینکه او تصمیم گرفت «روش‌های خدا را برای انسان‌ها توجیه کند.» در جستجوی اینکه چرا شیطان اینقدر جذاب است، فورسیث موضوعات مختلفی را در بر می‌گیرد - از منشأ شر و ارتباط. جادوگری تا مقام راوی شاعر، سنت حماسی، ماهیت عشق بین دو جنس، و نجوم قرن هفدهم. او هر یک از اینها را همانطور که میلتون معرفی می کند، می داند: به عنوان سوژه های شیطانی.

شیطان به عنوان چالش اصلی در برابر اعتقاد مسیحیت ظاهر می شود. این شیطان است که سؤال می کند و تعجب می کند و نکوهش می کند. او شک بزرگی است که بسیاری از استدلال هایی را که مسیحیت از درون و بیرون برانگیخته است، به گوش می رساند. و با ریشه یابی خوانش شیطانی خود از بهشت ​​گمشده در کتاب مقدس و منابع دیگر، فورسایت نه تنها یک شیطان جذاب و قهرمان را بازیابی می کند، بلکه میلتون را بازیابی می کند که انرژی های بدعت آمیزش در یک شخصیت شیطانی با زندگی شخصی خود تجسم یافته است.

The Satan of Paradise Lost has fascinated generations of readers. This book attempts to explain how and why Milton's Satan is so seductive. It reasserts the importance of Satan against those who would minimize the poem's sympathy for the devil and thereby make Milton orthodox.

Neil Forsyth argues that William Blake got it right when he called Milton a true poet because he was ''of the Devils party'' even though he set out ''to justify the ways of God to men.'' In seeking to learn why Satan is so alluring, Forsyth ranges over diverse topics--from the origins of evil and the relevance of witchcraft to the status of the poetic narrator, the epic tradition, the nature of love between the sexes, and seventeenth-century astronomy. He considers each of these as Milton introduces them: as Satanic subjects.

Satan emerges as the main challenge to Christian belief. It is Satan who questions and wonders and denounces. He is the great doubter who gives voice to many of the arguments that Christianity has provoked from within and without. And by rooting his Satanic reading of Paradise Lost in Biblical and other sources, Forsyth retrieves not only an attractive and heroic Satan but a Milton whose heretical energies are embodied in a Satanic character with a life of his own.