The Sacred Combe: A Search for Humanity’s Heartland

یک مکان خاص، یک مکان مخصوص شما، یک باغ مخفی که در آن زندگی به نحوی زنده تر از بیرون است. این مکان وحشی‌تر و در عین حال مهربان‌تر است، موجوداتی که در اینجا زندگی می‌کنند کمتر اهلی هستند اما به نوعی قابل اعتمادتر هستند. هم جادویی و هم مقدس است. آن را عدن، نارنیا، باغ مخفی بنامید: نیاز به چنین مکانی بخشی از شرایط انسان است.

من در تمام زندگی ام به دنبال آن بوده ام، همانطور که آلیس به دنبال آن بود. پس از افتادن او از سوراخ خرگوش، باغ محصور شد. اما من بهتر از او عمل کردم: کلید را پیدا کردم، در را باز کردم و از آن عبور کردم. من وارد دره لوانگوا در زامبیا شدم، و هیچ چیز دیگر مثل قبل نشد.

سیمون بارنز بدون شک یکی از بهترین نویسندگان تاریخ طبیعی ما است. شانه مقدس داستان رابطه او با مکان خیالی بزرگ و با دره واقعی است، جایی که او در اولین شب خود در اردوگاه از خواب بیدار شد و فیل ها را در حال خوردن سقف کلبه خود دید. این در مورد اشتیاق همیشگی ما برای زندگی وحشی‌تر و کمتر متمدن‌تر و یافتن و زیستن آن است. این در مورد رابطه هر فرد با دنیای وحشی است. در جاهایی که به شدت شخصی است، فلاش بک هایی به دوران کودکی او، تأمل در کتاب یا نقاشی، برخی ملاقات با افراد استثنایی، و مهمتر از همه حس بودن در بوته، هم در آرامش و هم طعمه ترسیده وجود دارد. شانه مقدس جایی است که ما گونه‌هایی را که با آن‌ها در سیاره اشتراک می‌گذاریم درک می‌کنیم، و همچنین شروع به درک گونه‌هایی می‌کنیم که اتفاقاً هستیم.

A special place, a place of your own, a secret garden where life is somehow more alive than it is outside. The place is wilder and yet kinder, the creatures that live here are less tame but somehow more confiding. It's both magical and holy. Call it Eden, Narnia, the secret garden: the need for such a place is part of the human condition.

I've sought it all my life, as Alice sought the locked-up garden after she had fallen down the rabbit hole. But I did better than she: I found the key, I opened the door and walked through it. I entered the Luangwa Valley in Zambia, and nothing was ever the same again.

Simon Barnes is, without question, one of our finest natural history writers. The Sacred Combe is the story of his relationship with the great imagined place, and with the real valley, where he awoke on his first night in camp to find elephants eating the roof of his hut. It is about our abiding longing for a wilder, less civilized life, and about finding, and living, it. It is about every person's relationship with the wild world. Intensely personal in places, there are flashbacks to his childhood, reflections on a book or a painting, some meetings with exceptional people, and above all the sense of being in the bush, being both at peace and frightened prey. The Sacred Combe is where we understand the species we share the planet with, and where we also begin to understand the species we happen to be.