The Rule-Following Paradox and its Implications for Metaphysics

این تک نگاری رویکرد جدید آزونی را به پارادوکس پیروی از قانون ارائه می دهد. راه حل او ظرفیت یک فرد منزوی برای پیروی از قوانین را دست نخورده باقی می گذارد، و همزمان از جایگزینی شرایط حقیقت برای گفتگوی معنا با شرایط اثبات پذیری صرف برای آن صحبت اجتناب می کند.

نسخه تأثیرگذار کریپکه از پارادوکس پیروی از قوانین ویتگنشتاین - و دیدگاه‌های ویتگنشتاین به طور کلی‌تر - برعکس، رویه‌ها و ادعاهای پیروی از قوانین را در مورد آن اعمال تابع هنجارهای جامعه می‌کند که بدون آن، قواعد خود را از دست می‌دهند.

p>

Azzouni نسخه اصلی کریپکه از پارادوکس پیروی از قوانین ویتگنشتاین را خلاصه و توسعه می دهد تا مفروضات اصلی پارادوکس را برجسته کند. با انجام این کار، آزونی نشان می دهد که کار قبلی کریپکه در مورد پارادوکس چقدر قانع کننده بوده است. ایراداتی که در طول سال‌ها توسط فودور، فوربس گینزبورگ، گلدفارب، تایت، رایت و بسیاری دیگر مطرح شد، همگی شکست خورده‌اند. هیچ راه حل مستقیمی (راه حلی که فرض پارادوکس را رد می کند) نمی تواند کارساز باشد. آزونی این را به تفصیل با نشان دادن اینکه یک خانواده محبوب از راه حل های مستقیم به دلیل لوئیس و پالایش شده توسط ویلیامز، "مغناطیس مرجع" نیز با شکست مواجه می شود، نشان می دهد.

و با این حال یک راه حل شکی نادیده گرفته شده هنوز در فضای منطقی موجود است. ازونی مجموعه ای از زبان های خصوصی «معنی گرایش» را توصیف می کند که نشان می دهد می توانند با موفقیت توسط جمعیتی از گویشوران برای برقراری ارتباط با یکدیگر علیرغم ویژگی ایدئولوژیکشان استفاده شوند. همین نوع زبان‌ها، «رابینسون کروزوئز» منفرد را قادر می‌سازد تا در زیستگاه‌های جزیره‌ای خود زنده بمانند و شکوفا شوند. این زبان ها - به اندازه کافی پالایش شده - همان ویژگی هایی را دارند که زبان های عادی انسانی دارند. و این کلید حل پارادوکس پیروی از قانون بدون قربانی کردن اقتدار فرد بر قوانین خود تحمیلی یا توانایی او برای پیروی از آن قوانین است.

ازونی این تک نگاری غیرمعمول را با کشف شباهت چشمگیر بین پارادوکس پیروی از قاعده و مسئله استقراء هیوم به پایان می رساند: او پارادوکس پیروی از قاعده را نتیجه ای از مشکل هیوم نشان می دهد که در هنگام مسئله استقراء به وجود می آید. به توانایی های خود فرد برای پیروی از قوانین اعمال می شود.

This monograph presents Azzouni’s new approach to the rule-following paradox. His solution leaves intact an isolated individual’s capacity to follow rules, and it simultaneously avoids replacing the truth conditions for meaning-talk with mere assertability conditions for that talk.

Kripke’s influential version of Wittgenstein’s rule-following paradox—and Wittgenstein’s views more generally—on the contrary, make rule-following practices and assertions about those practices subject to community norms without which they lose their cogency.

Azzouni summarizes and develops Kripke’s original version of Wittgenstein’s rule-following paradox to make salient the linchpin assumptions of the paradox. By doing so, Azzouni reveals how compelling Kripke’s earlier work on the paradox was. Objections raised over the years by Fodor, Forbes Ginsborg, Goldfarb, Tait, Wright, and many others, are all shown to fail. No straight solution (a solution that denies an assumption of the paradox) can be made to work. Azzouni illustrates this in detail by showing that a popular family of straight solutions due to Lewis and refined by Williams, “reference magnetism,” fail as well.

And yet an overlooked sceptical solution is still available in logical space. Azzouni describes a series of “disposition-meaning” private languages that he shows can be successfully used by a population of speakers to communicate with one another despite their ideolectical character. The same sorts of languages enable solitary “Robinson Crusoes” to survive and flourish in their island habitats. These languages—sufficiently refined—have the same properties normal human languages have; and this is the key to solving the rule-following paradox without sacrificing the individual’s authority over her self-imposed rules or her ability to follow those rules.

Azzouni concludes this unusual monograph by uncovering a striking resemblance between the rule-following paradox and Hume’s problem of induction: he shows the rule-following paradox to be a corollary of Hume’s problem that arises when the problem of induction is applied to an individual’s own abilities to follow rules.