The Rough Guide to Wales

ولز که در حاشیه صخره‌ای اروپای غربی قرار دارد، اغلب در مقایسه با پسرعموهای سلتی خود در ایرلند و اسکاتلند، کوتاه‌تر می‌شود. این کشور نه آنقدر مشهور بین المللی است و نه آنقدر عاشقانه، این کشور معمولاً اگر اصلاً شناخته شود توسط گروه های کر صدای مردانه و دهکده های پر از چاله آن تعریف می شود. اما در این مکان بسیار بیشتر از کلیشه های هک شده وجود دارد، و در بهترین حالت، ولز فریبنده ترین بخش جزایر بریتانیا است. حتی ناشناس بودن نسبی آن نیز به خوبی به آن کمک می‌کند: جایی که دلار توریستی برخی از جنبه‌های تلخ‌تر زندگی محلی را در بخش‌هایی از ایرلند و اسکاتلند از بین برده و فرهنگ‌های باستانی را به خمیرهای مه آلود سلتیک تقلیل داده است، ولز به اندازه‌ای شکننده و وحشیانه باقی می‌ماند تا واقعی باشد. به قدری متنوع که بی نهایت جالب بماند.

در توده کوچکی از زمین، ولز دارای برخی ویژگی‌های فیزیکی خیره‌کننده است. رشته‌کوه‌ها، خط ساحلی ناهموار، دره‌های سرسبز و شهرهای قدیمی بازار، همگی بازدیدهای طولانی و مکرر را دعوت می‌کنند. این فرهنگ نیز قانع‌کننده است، چه در تجلیات ولزی یا انگلیسی‌ش، چه در سنت‌های سلتی یا صنعتی‌اش، چه در سنگ بنای اعتقادی باستانی‌اش و چه در چتزپاهای معاصرش. سال‌های اخیر شاهد افزایش شدید و سرگیجه‌آور اعتماد به‌نفس ولز بوده‌ایم، کالایی که دیگر چندان وابسته به مقایسه با همسایه بزرگ و قدرتمندش انگلستان نیست. فرهنگ عامه به ویژه موسیقی و فیلم کمک زیادی به این احیاء کرده است، همانطور که ورود مجلس ملی در سال 1999، اولین رده دولت تمام ولز برای ششصد سال. پس از قرن‌ها انقیاد اجباری، روح ملی در حال رنسانس قابل توجهی است. نماد باستانی کشور، y ddraig goch یا اژدهای قرمز، که در همه جای ولز بر روی پرچم‌ها به اهتزاز در می‌آید، در حال بیدار شدن از خوابی بسیار طولانی است.

وقتی از مرز انگلستان به ولز عبور کردید، تفاوت‌های ظاهری، نگرش و فرهنگ بین دو کشور بلافاصله آشکار می‌شود. ولز شباهت‌های فیزیکی و عاطفی زیادی با دیگر سرزمین‌های سلتیک مانند اسکاتلند، ایرلند، کورنوال، بریتانی و حتی آستوریاس و گالیسیا در شمال غربی اسپانیا دارد. مناظر صخره‌ای و کوهستانی که رنگ‌های آن عمدتاً خاکستری و سبز است، جمعیتی بسیار پراکنده و عمدتاً روستایی، فرهنگی که عمیقاً در فولکلور و افسانه‌ها ریشه دارد و بقای زبانی متمایز و باستانی، همه از ویژگی‌های بارز ولز و کشورهای خواهر آن هستند. برای بازدیدکننده، شاید زبان ولزی، قوی‌ترین بازمانده از زبان‌های سلتیک است که به وضوح کشور را مشخص می‌کند. نام‌های روستایی پرزبان و تابلوهای راهنمای دوزبانه گسترده به داستانی باشکوه از استقامت در برابر مشکلات اشاره می‌کنند، سیلی در کنار قلب سرزمین زبان و فرهنگ انگلیسی، توسعه‌طلبانه‌ترین در تاریخ. همه در ولز انگلیسی صحبت می‌کنند، اما تقریباً یک چهارم مردم به زبان ولزی نیز صحبت می‌کنند: ایستگاه‌های تلویزیونی و رادیویی در آن پخش می‌شوند، همه بچه‌ها آن را در مدرسه یاد می‌گیرند و بازدیدکنندگان نیز تشویق می‌شوند تا حداقل بخشی از لحن‌های غنی و خاکی صحبت کنند. قدیمی ترین زبان زنده اروپا

اگرچه اغلب جنبه‌های قدیمی‌تر فرهنگ ولز و سلتیک، از دایره‌های سنگی گرفته تا قلعه‌های در حال فرو ریختن، بازدیدکنندگان را در وهله اول به اینجا می‌آورند، اما ولز معاصر نیز شایسته بازرسی و بازرسی است. شهرها و شهرک‌های دانشگاهی در سرتاسر کشور مملو از اعتماد به‌نفس جوانان و حس خوش‌بینی فرهنگی هستند، در حالی که یک یا دو نسل از مهاجران به‌اصطلاح عصر جدید، جهان‌وطنی عجیبی را به شهرهای کوچک بازار در ولز میانه و غرب آورده‌اند. . اگرچه نیروهای محافظه‌کار و سنتی هنوز به‌طور پراکنده با این رشته‌های فکری لیبرال‌تر و آنارشیک‌تر درگیر می‌شوند، این احساس بی‌تردید وجود دارد که ولز، چه از نظر فیزیکی و چه از نظر احساسی، به اندازه‌ای بزرگ است که بتواند چنین تأثیرات متنوعی را بپذیرد. شاید مهمتر از همه، فرهنگ ولز توسط یک دموکراسی شمایل شکن که به شدت با تقسیمات وسواس نظام انگلستان، یا حتی، تا حدی، اسکاتلند یا ایرلند در تضاد است، پشتیبانی می شود. ولز به اندازه همسایگان نزدیک خود جذب مسائل طبقاتی و موقعیتی نشده است و هرگز نبوده است. درعوض، شخصیت ولزی به طرز مشهوری دارای موزیکال، غزل، درون نگری و احساساتی است که باردها و خوانندگان بسیار بهتری نسبت به اربابان و استادان تولید می کند. و فرهنگ ولز غیرقابل انکار یک بیان عمومی است که از یک انگیزه ذاتا دموکراتیک ناشی می شود. هر چیزی از آواز خواندن در میخانه گرفته تا تئاترهای باشکوه یک Eisteddfod شامل همه می شود از جمله هر بازدید کننده ای که مشتاق یادگیری و پیوستن به آن است.

Perched on the rocky fringe of western Europe, Wales often gets short shrift in comparison to its Celtic cousins of Ireland and Scotland. Neither so internationally renowned nor so romantically perceived, the country is usually defined – if it is known at all – by its male voice choirs and tightly-packed pit villages. But there's far more to the place than the hackneyed stereotypes, and at its best, Wales is the most beguiling part of the British Isles. Even its comparative anonymity serves it well: where the tourist dollar has swept away some of the more gritty aspects of local life in parts of Ireland and Scotland, reducing ancient cultures to misty Celtic pastiche, Wales remains brittle and brutal enough to be real, and diverse enough to remain endlessly interesting.

Within its small mass of land, Wales boasts some stunning physical attributes. Its mountain ranges, ragged coastline, lush valleys and old-fashioned market towns all invite long and repeated visits. The culture, too, is compelling, whether in its Welsh- or English-language manifestations, its Celtic or its industrial traditions, its ancient cornerstones of belief or its contemporary chutzpah. Recent years have seen a huge and dizzying upsurge in Welsh self-confidence, a commodity no longer so dependent upon comparison with its big and powerful neighbour of England. Popular culture – especially music and film – has contributed much to this revival, as has the arrival of a National Assembly in 1999, the first all-Wales tier of government for six hundred years. After centuries of enforced subjugation, the national spirit is undergoing a remarkable renaissance. The ancient symbol of the country, y ddraig goch or the red dragon, seen fluttering on flags everywhere in Wales, is waking up from what seems like a very long slumber.

Once you've crossed the border from England into Wales, the differences in appearance, attitude and culture between the two countries are immediately obvious. Wales shares many physical and emotional similarities with the other Celtic lands – Scotland, Ireland, Cornwall, Brittany and even Asturias and Galicia in northwest Spain. A rocky and mountainous landscape, whose colours are predominantly grey and green, a thinly scattered, largely rural population, a culture rooted deeply in folklore and legend and the survival of a distinct, ancient language are all hallmarks of Wales and its sister countries. To the visitor, it is perhaps the Welsh language, the strongest survivor of the Celtic tongues, that most obviously marks out the country. Tongue-twisting village names and vast bilingual signposts point to a glorious tale of endurance against the odds, slap next to the heartland of English language and culture, the most expansionist in history. Everyone in Wales speaks English, but nearly a quarter of the population also speak Welsh: TV and radio stations broadcast in it, all children learn it at school and visitors too are encouraged to try speaking at least a fragment of the rich, earthy tones of Europe's oldest living language.

Although it's often the older aspects of Welsh and Celtic culture, from stone circles to crumbling castles, that bring visitors here in the first place, contemporary Wales is also worthy of indulgent inspection. The cities and university towns throughout the country are buzzing with an understated youthful confidence and sense of cultural optimism, while a generation or two of so-called New Age migrants have brought a curious cosmopolitanism to the small market towns of mid-Wales and the west. Although conservative and traditional forces still sporadically clash with these more liberal and anarchic strands of thought, there's an unquestionable feeling that Wales is big enough, both physically and emotionally, to embrace such diverse influences. Perhaps most importantly of all, Welsh culture is underpinned by an iconoclastic democracy that contrasts starkly with the establishment-obsessed divisions of England, or even, to some extent, of Scotland or Ireland. Wales is not – and never has been – so absorbed by matters of class and status as its near neighbours. Instead, the Welsh character is famously endowed with a musicality, lyricism, introspection and sentimentality that produces far better bards and singers than it does lords and masters. And Welsh culture is undeniably a popular expression, arising from an inherently democratic impulse. Anything from a sing- song in the pub to the grandiose theatricality of an Eisteddfod involves everyone – including any visitor eager to learn and join in.