The Romantic Syndrome: Toward a New Method in Cultural Anthropology and History of Ideas

در این عصر تخصص، فیلسوفان، مانند سایر متخصصان، تمایل دارند که شستن یکدیگر را بپذیرند. در اینجا، شاید بی‌احتیاطی، سعی می‌کنم از این الگو خارج شوم. گرچه من به طور حرفه ای فیلسوف هستم، اما در درجه اول، نه دیگر فیلسوفان، بلکه انسان شناسان فرهنگی، جامعه شناسان، مورخان عقاید، و منتقدان ادبی و هنری را مورد خطاب قرار می دهم. بنابراین، در حالی که فصل‌هایی در این کتاب درباره متافیزیک و نظریه سیاسی وجود دارد، من نمی‌پرسم «آیا آموزه مورد نظر درست است؟» - که از یک فیلسوف ممکن است انتظار داشته باشد که مطرح کند. در عوض می‌پرسم: «ما از این دکترین در مورد ساختار شخصیتی فردی که آن را شکل داده است و در مورد ویژگی‌های جامعه‌ای که در آن زندگی می‌کرده چه می‌توانیم یاد بگیریم؟» دلایل من برای این سؤال و تلاش برای پاسخ به این نوع سؤال، به جای سؤال معمول فلسفی، به شرح زیر است: اگرچه محصولات مادی فرهنگ و الگوهای رفتاری آشکار جوامع از دیرباز موضوع مطالعه علمی بوده است، اما شاخص ترین محصولات فرهنگ های عالی - تولیدات هنری مانند اشعار و نقاشی ها. و ساختارهای نظری مانند نظریه متافیزیکی و علمی - به آسانی تسلیم توصیف و تحلیل دقیق نشده اند. البته نه اینکه بحث چندان گسترده ای در مورد این موارد وجود نداشته باشد. اما بیشتر آن با عبارات متأسفانه مبهم است.

In this age of specialism philosophers, like other specialists, tend to take in each other's washing. Here, perhaps imprudently, I attempt to break out of this pattern. Though I am by profes­ sion a philosopher, I am addressing primarily, not other philo­ sophers, but cultural anthropologists, sociologists, historians of ideas, and literary and art critics. Thus, while there are chapters in this book on metaphysics and political theory, I do not ask, "Is the doctrine in question true?" - which is the kind of ques­ tion a philosopher might be expected to raise. Instead I ask, "What can we learn from this doctrine about the personality structure of the individual who framed it and about the charac­ teristic drives of the society in which he lived?" My reasons for asking and for trying to answer this kind of question, instead of the usual philosophical question, are as follows: Though the material products of culture' and the overt behavior patterns of societies have long been objects of scientific study, the most characteristic products of high cultures - artistic productions like poems and paintings and' theoretical structures like metaphysical and scientific theory - have not as readily yielded to exact description and analysis. Not, of course, that there is not a very extensive discussion of these matters. But most of it is carried on in terms that are regrettably vague.