The roar of morning = De morgen loeit weer aan

«نکات» ماروگ غرش صبح به طور گسترده به عنوان یک شاهکار ادبی به شدت شخصی و اغلب رویایی ستایش شده است که عرفان کارائیب را با رئالیسم جادویی داستان های آمریکای لاتین متعادل می کند و در عین حال منعکس کننده حساسیت های کالوینیستی است. گذشته استعماری هلندی منطقه.

داستان در یک شب استوایی آنتیل آغاز می شود. مردی می‌نوشد و با سگ‌هایش منتظر سحرگاه می‌ماند و فکر می‌کند ممکن است در «غرش صبح» خودکشی کند. در حالی که به پایان احتمالی خود می اندیشید، وقایع زندگی او در کوراسائو و سرزمین اصلی ونزوئلا با عجله به سراغ او می آیند. برخی از خاطرات اخیر هستند، برخی دیگر دور. همه از سیاست یک استعمارگر «بومی رفته» عذاب می‌کشند. او بیماری و بیداری جنسی و همچنین برخوردهای شخصی با چیزهای خارق العاده و غیرقابل توضیح را به یاد می آورد. با فرارسیدن روز، او یک دید آخرالزمانی از آتش بزرگی دارد که تمام قاره آمریکای جنوبی را فرا گرفته است. شمارش معکوس برای آرماگدون آغاز شده است، در روایتی درخشان مانند زیر آتشفشان مالکوم لوری و نوشته های چارلز بوکوفسکی.
 

“Tip” Marugg’s The Roar of Morning has been widely praised as an intensely personal, often dreamlike literary masterpiece that balances Caribbean mysticism with the magical realism of Latin American fiction while reflecting the Calvinist sensibilities of the region’s Dutch colonial past.

The story begins on a tropical Antilles night. A man drinks and awaits the coming dawn with his dogs, thinking he might well commit suicide in “the roar of morning.” While contemplating his possible end, the events of his life on Curaçao and on mainland Venezuela come rushing back to him. Some memories are recent, others distant; all are tormented by the politics of a colonialist “gone native.” He recalls sickness and sexual awakening as well as personal encounters with the extraordinary and unexplained. As the day breaks, he has an apocalyptic vision of a great fire engulfing the entire South American continent. The countdown to Armageddon has begun, in a brilliantly dissolute narrative akin to Malcolm Lowry’s Under the Volcano and the writings of Charles Bukowski.