The Rise of Nationalism in Venezuela

ایستوود گزارشی بدیع از ظهور ناسیونالیسم در ونزوئلا و جهان اسپانیایی اسپانیایی ارائه می دهد. او با تحلیل ریشه‌های ناسیونالیسم اسپانیایی در قرن هجدهم، به بررسی خصوصیات زندگی اجتماعی در ونزوئلا در دوران استعمار می‌پردازد و نشان می‌دهد که هیچ آگاهی ملی در آنجا برای بخش اعظم این دوره وجود نداشت و ویژگی‌های کاراکاس استعماری را ترسیم می‌کند. نخبگان آن تا سال 1810 پذیرای ناسیونالیسم بودند. او روند روی آوردن این نخبگان به ناسیونالیسم را تجزیه و تحلیل می کند، ناسیونالیسم های مختلف رقیب اوایل قرن نوزدهم را مورد توجه قرار می دهد و استدلال می کند که، در میان چیزهای دیگر، ناسیونالیسمی که در این منطقه ظهور کرد، قابل توجه بود. او معتقد است که ویژگی مدنی و جمع‌گرایانه آن - ویژگی‌هایی که به رشته‌هایی از سیاست‌های اقتدارگرا در زندگی سیاسی بعدی ونزوئلا کمک کرد.

            با تکیه بر نظریه سیاسی و اجتماعی - به ویژه جامعه‌شناسی تاریخی وبری - و پژوهش تاریخی، ایستوود به دنبال این است. تحولات فکری و تغییرات مربوط به ایده های ملیت که پیش شرط آن بود یک نسخه خاص ونزوئلایی از ناسیونالیسم. مطالعه او در مورد تاریخ ملی ونزوئلا، ماهیت ناسیونالیسم، و ریشه های حکومت استبدادی و دموکراتیک در ونزوئلا معاصر اطلاعات زیادی را نشان می دهد.

 

Eastwood offers a novel account of the rise of nationalism in Venezuela and the broader Hispanic world. Beginning with analysis of the origins of Spanish nationalism in the eighteenth century, he examines the character of social life in Venezuela during the colonial period, showing there was no national consciousness there for the bulk of this period and sketching those characteristics of colonial Caracas that made its elite so receptive to nationalism by 1810. He analyzes the process by which this elite turned to nationalism, considers the various competing nationalisms of the early nineteenth century, and argues that, among other things, the nationalism that emerged in this region was notable for its civic and collectivistic character—qualities, he contends, that contributed to strains of authoritarian politics in later Venezuelan political life.

            Drawing on political and social theory—notably Weberian historical sociology—and historical scholarship, Eastwood tracks the intellectual shifts and changes pertaining to ideas of nationhood that were the precondition for a specific Venezuelan version of nationalism. His study reveals much about Venezuelan national history, the nature of nationalism, and the roots of authoritarian and democratic government in contemporary Venezuela.