The Rhetoric of Reason: Writing and the Attractions of Argument

جیمز کراس وایت در پاسخ به شکاکان در آموزش عالی و منتقدان بدون آن، قویاً استدلال می کند که هسته اصلی آموزش دانشگاهی باید یادگیری نوشتن یک استدلال مستدل باشد. کراس وایت که یک فیلسوف آموزش دیده و مدیر یک برنامه آهنگسازی در سطح دانشگاه است، خوانندگان خود - معلمان نویسندگی و ارتباطات، فیلسوفان، نظریه پردازان انتقادی و مدیران آموزشی - را به چالش می کشد تا نقش سنتی بلاغت را در آموزش بازسازی کنند.
    برای کسانی که دارند. از دست دادن ایمان به توانایی افراد برای دستیابی به توافقات متقابل مستدل، و دیگرانی که به مدل درست یا غلط منطق رسمی حمله کرده اند، این کتاب یادآوری می کند که سنت بلاغی همیشه استدلال را به عنوان یک گفت و گو، پاسخی به تغییر موقعیت، تبادل متقاعدسازی، گوش دادن و درک. هدف کراس وایت این است که هدف جدیدی به آموزش نوشتن و نوشتن دانش‌آموزان بدهد تا هر دو را با منافع اخلاقی عمیق سنت بلاغی دوباره سرمایه‌گذاری کند. به عنوان مثال، او در طرح عناصر استدلال نشان می دهد که ادعا کردن، سؤال کردن و ارائه دلیل، عناصر ساده منطق صوری نیستند، بلکه کنش های ارتباطی با ویژگی های اخلاقی پیچیده هستند. دانش‌آموزان نه تنها باید یاد بگیرند که چگونه یک استدلال بسازند، بلکه باید اهداف، مسئولیت‌ها و پیامدهای درگیر شدن در یک استدلال را بیاموزند.
    کراس وایت از اهداف خود از طریق بازسازی بلاغی عقل پشتیبانی می‌کند و تفاسیر جدیدی از افلاطون و ارسطو و مفاهیم را ارائه می‌کند. بازتاب و گفتگو از مدرنیته اولیه از هگل تا گادامر. و در نتیجه گیری خود، این مبانی نظری و تاریخی را به مشکلات جاری آموزش عالی، تعریف هنرهای آزاد و به ویژه آموزش ارتباطات نوشتاری گره می زند.

Responding to skeptics within higher education and critics without, James Crosswhite argues powerfully that the core of a college education should be learning to write a reasoned argument. A trained philosopher and director of a university-wide composition program, Crosswhite challenges his readers—teachers of writing and communication, philosophers, critical theorists, and educational administrators—to reestablish the traditional role of rhetoric in education.
    To those who have lost faith in the abilities of people to reach reasoned mutual agreements, and to others who have attacked the right-or-wrong model of formal logic, this book offers the reminder that the rhetorical tradition has always viewed argumentation as a dialogue, a response to changing situations, an exchange of persuading, listening, and understanding. Crosswhite’s aim is to give new purpose to writing instruction and to students’ writing, to reinvest both with the deep ethical interests of the rhetorical tradition. In laying out the elements of argumentation, for example, he shows that claiming, questioning, and giving reasons are not simple elements of formal logic, but communicative acts with complicated ethical features. Students must learn not only how to construct an argument, but the purposes, responsibilities, and consequences of engaging in one.
    Crosswhite supports his aims through a rhetorical reconstruction of reason, offering new interpretations of Plato and Aristotle and of the concepts of reflection and dialogue from early modernity through Hegel to Gadamer. And, in his conclusion, he ties these theoretical and historical underpinnings to current problems of higher education, the definition of the liberal arts, and, especially, the teaching of written communication.