The Rhetoric of Plato's Republic: Democracy and the Philosophical Problem of Persuasion

افلاطون دقیقاً به عنوان یک قهرمان دموکراسی و شاید حتی کمتر به عنوان یک نظریه پرداز مهم بلاغی شناخته نمی شود. در این کتاب، جیمز ال. کاستلی افلاطون را دقیقاً در همین نورها بازنویسی می‌کند، و خوانشی تازه از یکی از مهم‌ترین آثار افلاطون ارائه می‌کند: جمهوری. کاستلی نشان می دهد که در قلب، جمهوری یک شعر حماسی دموکراتیک و اثری پیشگام در نظریه بلاغی است. او با بررسی مسائل مربوط به عدالت، ارتباطات، اقناع و مخاطبان، بستری از ایده‌های نظری را کشف می‌کند که تا رویه‌های دموکراتیک معاصر ما طنین‌انداز است.
           
همانطور که کاستلی نشان می دهد، جمهوری با دو بحران مرتبط آغاز می شود: یکی بلاغی، دیگری فلسفی. در مورد اول، دموکراسی با گفتمان عدالت دفاع می شود، اما هیچ کس نمی تواند این گفتمان را جدی بگیرد، زیرا هیچ کس نمی تواند ببیند - در جهانی که قدرتمندان بر ضعیفان سلطه دارند - چگونه عدالت به خودی خود یک ارزش است. این ارزش را باید از نظر فلسفی یافت، اما فلسفه، آن گونه که افلاطون و سقراط آن را درک می کنند، تنها می تواند به تعداد بسیار کمی برسد. برای دستیابی به مخاطبان سیاسی بزرگتر خود، باید به شعار تبدیل شود. باید به بخشی متقاعدکننده از فرهنگ بزرگتر تبدیل شود - که در آن زمان به معنای شعر حماسی بود. با ردیابی اینکه چگونه افلاطون و سقراط این دگرگونی را در جمهوری فرموله می‌کنند، کاستلی یک نظریه مهم متقاعدسازی را جدا می‌کند که در نحوه صحبت با هم درباره عدالت و سازماندهی خود بر اساس اصول دموکراتیک نقش اساسی دارد.

Plato isn’t exactly thought of as a champion of democracy, and perhaps even less as an important rhetorical theorist. In this book, James L. Kastely recasts Plato in just these lights, offering a vivid new reading of one of Plato’s most important works: the Republic. At heart, Kastely demonstrates, the Republic is a democratic epic poem and pioneering work in rhetorical theory. Examining issues of justice, communication, persuasion, and audience, he uncovers a seedbed of theoretical ideas that resonate all the way up to our contemporary democratic practices.  
           
As Kastely shows, the Republic begins with two interrelated crises: one rhetorical, one philosophical. In the first, democracy is defended by a discourse of justice, but no one can take this discourse seriously because no one can see—in a world where the powerful dominate the weak—how justice is a value in itself. That value must be found philosophically, but philosophy, as Plato and Socrates understand it, can reach only the very few. In order to reach its larger political audience, it must become rhetoric; it must become a persuasive part of the larger culture—which, at that time, meant epic poetry. Tracing how Plato and Socrates formulate this transformation in the Republic, Kastely isolates a crucial theory of persuasion that is central to how we talk together about justice and organize ourselves according to democratic principles.