The Rhetoric of Empire: Colonial Discourse in Journalism, Travel Writing, and Imperial Administration

بار مرد سفید پوست، سیاه‌ترین آفریقا، اغوای افراد بدوی: چنین عباراتی در زبان امپراتوری‌های غربی برای صحبت درباره شرکت‌های استعماری خود رایج بود. این که این زبان چگونه به اهداف امپراتوری خدمت کرده است - و چگونه امروزه در نوشتن در مورد جهان سوم باقی مانده است - موضوع کتاب دیوید اسپور است که شرحی آشکار از راهبردهای بلاغی است که تفکر غربی را در مورد جهان غیرغربی تعریف کرده است. BR> علیرغم تفاوت‌های تاریخی میان نسخه‌های بریتانیایی، فرانسوی و آمریکایی استعمار، لفاظی‌های آنها اشتراکات زیادی داشت. Rhetoric of Empire این ویژگی‌های مشترک -تصاویر، شکل‌های گفتار، و خطوط مشخص استدلال- را شناسایی می‌کند و آنها را در منابع بسیار متنوعی بررسی می‌کند. خبرنگار سابق یونایتد پرس اینترنشنال، نویسنده به همان اندازه با روزنامه نگاری یا نظریه انتقادی، سفرنامه نویسی یا اسناد رسمی آشنا است و بحث او بسیار جامع است. از تی. ای. لارنس و ایسک داینسون گرفته تا همینگوی و نایپل، از تایم و نیویورکر تا نشنال جئوگرافیک و لوموند< /I>، از روزنامه‌نگارانی مانند دیدیون و سونتاگ گرفته تا مدیران استعماری مانند فردریک لوگارد و آلبر ساروت، این تحلیل نشان می‌دهد که تاکتیک‌های لفاظی تا چه حد در گفتمان عمومی و رسمی استعماری و پسااستعماری نفوذ می‌کنند.
در نهایت، اسپور این سؤال را مطرح می‌کند: آیا خود زبان - و همراه با آن، اشکال تفسیری غربی - می‌تواند از اعمال قدرت استعماری رها شود؟ این کتاب جاه طلبانه به نوعی پاسخی است. با افشای لفاظی امپراتوری، Spurr شروع به سست کردن گفتمان در مورد - و بین - فرهنگ های مختلف می کند.

The white man's burden, darkest Africa, the seduction of the primitive: such phrases were widespread in the language Western empires used to talk about their colonial enterprises. How this language itself served imperial purposes--and how it survives today in writing about the Third World--are the subject of David Spurr's book, a revealing account of the rhetorical strategies that have defined Western thinking about the non-Western world.
Despite historical differences among British, French, and American versions of colonialism, their rhetoric had much in common. The Rhetoric of Empire identifies these shared features—images, figures of speech, and characteristic lines of argument—and explores them in a wide variety of sources. A former correspondent for the United Press International, the author is equally at home with journalism or critical theory, travel writing or official documents, and his discussion is remarkably comprehensive. Ranging from T. E. Lawrence and Isak Dineson to Hemingway and Naipaul, from Time and the New Yorker to the National Geographic and Le Monde, from journalists such as Didion and Sontag to colonial administrators such as Frederick Lugard and Albert Sarraut, this analysis suggests the degree to which certain rhetorical tactics penetrate the popular as well as official colonial and postcolonial discourse.
Finally, Spurr considers the question: Can the language itself—and with it, Western forms of interpretation--be freed of the exercise of colonial power? This ambitious book is an answer of sorts. By exposing the rhetoric of empire, Spurr begins to loosen its hold over discourse about—and between—different cultures.