The Revolution’s Echoes: Music, Politics, and Pleasure in Guinea

موسیقی مدت‌هاست که راهی برای اعتراض بوده و به عنوان راهی برای ترویج آزادی و برابری، القای امید و مبارزه برای تغییر دیده می‌شود. به ویژه موسیقی عامه پسند در شرایط ظالمانه شکل مؤثری از براندازی و مقاومت در نظر گرفته می شود. اما، همانطور که Nomi Dave در The Revolution\'s Echoes به ما نشان می دهد، عکس این موضوع نیز صادق است: موسیقی اغلب می تواند به جای اینکه به چالش بکشد، از قدرت های موجود پشتیبانی کند.

دیو خوانندگان را با موسیقی حامی رژیم اقتدارگرای رئیس جمهور سابق گینه، سکو توره، و نوازندگانی که حتی مدت ها پس از مرگ او همچنان به ستایش دیکتاتورها و اجتناب از مخالفت ادامه داده اند. دیو نشان می دهد که این فقط نتیجه دستکاری دولت نیست. حتی در غیاب اجبار، نوازندگان و مخاطبان آنها از ستایش موسیقایی رهبران لذت می برند. بارها و بارها، چه در موسیقی سنتی و چه در ژانرهای جدیدتر مانند رپ، نوازندگان گینه قدرت و اقتدار دولتی را جشن گرفته اند. با پژواک های انقلاب، دیو اصرار دارد که ما باید با این حقیقت ناراحت کننده دست و پنجه نرم کنیم که برخی از اشکال موسیقی برای حمایت از اقتدارگرایی، ایجاد لذت های جدید و سیاست های جدید در این فرآیند انتخاب می شوند.