The Revolt Against the Masses: How Liberalism Has Undermined the Middle Class

این کتاب کوتاه تاریخ لیبرالیسم مدرن آمریکایی را بازنویسی می کند. این نشان می‌دهد که آنچه امروز درباره لیبرالیسم فکر می‌کنیم - ائتلاف بالا و پایینی که با پرزیدنت اوباما مرتبط می‌کنیم - نه با پیشرفت‌گرایی یا نیو دیل، بلکه در پی سرخوردگی پس از جنگ جهانی اول از جامعه آمریکا آغاز شد. در دهه بیست، اولین نویسندگان و متفکرانی که خود را لیبرال نامیدند، خصومت با زندگی بورژوایی را پذیرفتند که مدتها مشخصه روشنفکران اروپایی چپ و راست بود. هدف نویسندگان و متفکران پایه لیبرالیسم مانند هربرت کرولی، راندولف بورن، اچ.جی ولز، سینکلر لوئیس و اچ.ال منکن، ایجاد نوعی اشرافیت آمریکایی، ایجاد حس سلسله مراتب و نظم مرتبط با دولت گرایی اروپایی بود.



لیبرالیسم مدرن، منتقد سرمایه داری و دموکراسی، مانند کمونیسم، فابیانیسم و ​​فاشیسم، از طبقه جدیدی از روشنفکران خودآگاه سیاسی متولد شد. آنها هم دنبال سود یک تاجر منفرد و هم دنبال لذت افراد متعارف را، که هر دوی آنها به واسطه تبار دولت محدود قرن نوزدهم امکان پذیر شد، تحقیر می کردند.

به طور موقت قهرمان نسل جنگ جهانی دوم، در دهه 1950 لیبرالیسم خود را به عنوان نقد فرهنگ عامه بیان کرد. دقیقاً موفقیت در ارتقاء فرهنگ طبقه متوسط ​​بود که شخصیت‌های احمق مانند دوایت مک‌دونالد و آلدوس هاکسلی را ترساند، تأثیرات مهمی بر آنچه که به اشتباه چپ جدید خوانده می‌شد. در دهه 1960 چپ جدیدی وجود نداشت، اما طبقه جدیدی وجود داشت که در بحبوحه شورش های ویتنام و نژادپرستانه وظیفه کشیشی دموکراسی زدایی از آمریکا را به نام اداره حقوق تازه توسعه یافته بر عهده گرفت

نئو -ماتوزیانیسم که از دهه 60 پدیدار شد، بر خلاف پیشگامان اصلاح نژاد خود، عادات پرورشی طبقات پایین را هدف نداشت، بلکه عادات خرید طبقه متوسط ​​را هدف قرار داد.

لیبرالیسم باراک اوباما امروزی خیابان اصلی قدیمی را جابجا کرده است. طبقه متوسط ​​بخش خصوصی با طبقه متوسط ​​جدید متشکل از کارگران بخش دولتی که با سرمایه داران دوست و داوران سبک و سلیقه کشور متحد شده اند.

This short book rewrites the history of modern American liberalism. It shows that what we think of liberalism today – the top and bottom coalition we associate with President Obama - began not with Progressivism or the New Deal but rather in the wake of the post-WWI disillusionment with American society. In the twenties, the first writers and thinkers to call themselves liberals adopted the hostility to bourgeois life that had long characterized European intellectuals of both the left and the right. The aim of liberalism’s foundational writers and thinkers such as Herbert Croly, Randolph Bourne, H.G. Wells, Sinclair Lewis and H.L Mencken was to create an American aristocracy of sorts, to provide a sense of hierarchy and order associated with European statism.

Like communism, Fabianism, and fascism, modern liberalism, critical of both capitalism and democracy, was born of a new class of politically self-conscious intellectuals. They despised both the individual businessman's pursuit of profit and the conventional individual's pursuit of pleasure, both of which were made possible by the lineaments of the limited nineteenth-century state.

Temporarily waylaid by the heroism of the WWII generation, in the 1950s liberalism expressed itself as a critique of popular culture. It was precisely the success of elevating middle class culture that frightened foppish characters like Dwight Macdonald and Aldous Huxley, crucial influences on what was mistakenly called the New Left. There was no New Left in the 1960s, but there was a New Class which in the midst of Vietnam and race riots took up the priestly task of de-democratizing America in the name of administering newly developed rights

The neo-Mathusianism which emerged from the 60s was, unlike its eugenicist precursors, aimed not at the breeding habits of the lower classes but rather the buying habits of the middle class.

Today’s Barack Obama liberalism has displaced the old Main Street private sector middle class with a new middle class composed of public sector workers allied with crony capitalists and the country’s arbiters of style and taste.