The Responsible Software Engineer: Selected Readings in IT Professionalism

شما ممکن است انتظار داشته باشید که شخصی که برای مشارکت در پیشگفتار کتابی با موضوع 1 حرفه‌ای دعوت می‌شود، خودش یک حرفه‌ای نمونه باشد. من از این فکر خوشحالم، اما نگرانم. بخش نگران کننده آن این است که اگر من یک حرفه ای هستم، باید یک چیزی حرفه ای باشم، اما چه؟ به عنوان کسی که در سی سال گذشته تمام تلاش خود را کرده است تا از انجام هر کاری دو بار اجتناب کند، یکی از مهمترین ویژگی های یک حرفه ای، یعنی پیگیری فداکارانه و پیگیر یک جهت واحد را ندارم. برای اهداف این پیشگفتار، اگر بتوانم خود را یک انتزاع‌گر حرفه‌ای بدانم، مفید خواهد بود. این به من اجازه می دهد تا چند انتزاع مفید در مورد حرفه ای بودن ارائه دهم، الگوهایی که ممکن است مقالات بعدی را روشن کند. من سعی خواهم کرد این کار را با پیشنهاد سه مدل متوالی پیچیده‌تر حرفه‌ای انجام دهم که در نهایت به مدلی می‌رسم که به طرز ناراحت‌کننده‌ای نرم است، اما همچنان بهترین تقریبی است که می‌توانم از معنای این کلمه برای من انجام دهم. اولین مورد از این مدل ها را من مدل صفر معرفی می کنم. من قصد دارم معنایی تحقیرآمیز برای این نام داشته باشم، زیرا نگرش ارائه شده توسط مدل صفر قهقرایی و توهین آمیز است ... اما با این وجود رایج است. در این مدل، کلمه \"حرفه‌گرایی\" جایگزین ساده‌ای برای یکنواختی سازگار است.

You might expect that a person invited to contribute a foreword to a book on the 1 subject of professionalism would himself be a professional of exemplary standing. I am gladdened by that thought, but also disquieted. The disquieting part of it is that if I am a professional, I must be a professional something, but what? As someone who has tried his best for the last thirty years to avoid doing anything twice, I lack one of the most important characteristics of a professional, the dedicated and persistent pursuit of a single direction. For the purposes of this foreword, it would be handy if I could think of myself as a professional abstractor. That would allow me to offer up a few useful abstractions about professionalism, patterns that might illuminate the essays that follow. I shall try to do this by proposing three successively more complex models of professionalism, ending up with one that is discomfortingly soft, but still, the best approximation I can make of what the word means to me. The first of these models I shall designate Model Zero. I intend a pejorative sense to this name, since the attitude represented by Model Zero is retrograde and offensive ... but nonetheless common. In this model, the word "professionalism" is a simple surrogate for compliant uniformity.