The Relativistic Deduction: Epistemological Implications of the Theory of Relativity

وقتی نویسنده هویت و واقعیت پیشنهاد لانژوین مبنی بر «شناسایی فرآیندهای فکری» نظریه نسبیت انیشتین توسط میرسون را پذیرفت، از دیدگاه مطمئن خود به عنوان مورخ علوم به سمت سوگیری مخاطره آمیز منتقد فلسفی معاصر روی آورد. اما امیل میرسون، معرفت شناس به عنوان مورخ، نمی توانست آزمونی دقیق تر از تفسیر کار انیشتین برای نتیجه گیری های خود از یادگیری تاریخی بیابد، مگر اینکه شاید از انقلاب کلاسیک نسبیت انیشتین به نظریه کوانتومی غیر کلاسیک روی بیاورد. . میرسون در تمام نوشته‌هایش همدردی ما را جلب می‌کند: «... نقش معرفت‌شناس... در پیروی از پیشرفت علم است» (250). مطالعه تکامل عقل ما را به این امر سوق می دهد که "انسان خود استدلال را تجربه نمی کند ... که به طور ناخودآگاه ادامه می یابد" و به عنوان جمع بندی مطالعات تجربی او در مورد آثار و عملکرد دانشمندان، "عقل". ... به روشی کاملاً قابل پیش بینی رفتار می کند: . . . ابتدا با معادل سازی نتیجه با مقدم، و سپس با انکار تمام تنوع در فضا» (202). اگر منطق - و از نظر میرسون معرفت شناس منطق دان است - درک عقل است، «منطق به صورت پسینی پیش می رود.» و بنابراین ما با یک Par menides مبتنی بر تجربی روبرو هستیم، و همانطور که خواهیم دید، با یک «غیر عقلانی» حذف ناپذیر روبرو هستیم. "در درون علم. داستان میرسون که در سال 1924 نوشته شد، 60 سال بعد هنوز هیجان انگیز است.

When the author of Identity and Reality accepted Langevin's suggestion that Meyerson "identify the thought processes" of Einstein's relativity theory, he turned from his assured perspective as historian of the sciences to the risky bias of contemporary philosophical critic. But Emile Meyerson, the epis­ temologist as historian, could not find a more rigorous test of his conclusions from historical learning than the interpretation of Einstein's work, unless perhaps he were to turn from the classical revolution of Einstein's relativity to the non-classical quantum theory. Meyerson captures our sympathy in all his writings: " . . . the role of the epistemologist is . . . in following the development of science" (250); the study of the evolution of reason leads us to see that "man does not experience himself reasoning . . . which is carried on unconsciously," and as the summation of his empirical studies of the works and practices of scientists, "reason . . . behaves in an altogether predict­ able way: . . . first by making the consequent equivalent to the antecedent, and then by actually denying all diversity in space" (202). If logic - and to Meyerson the epistemologist is logician - is to understand reason, then "logic proceeds a posteriori. " And so we are faced with an empirically based Par­ menides, and, as we shall see, with an ineliminable 'irrational' within science. Meyerson's story, written in 1924, is still exciting, 60 years later.