The Reasons of Love

این کتاب به زیبایی نوشته یکی از فیلسوفان اخلاق برجسته جهان استدلال می کند که کلید یک زندگی کامل این است که از صمیم قلب دنبال چیزی که به آن اهمیت می دهد، عشق معتبرترین شکل مراقبت است، و اینکه خالص ترین شکل عشق است. ، به شیوه ای پیچیده، عشق به خود.

هری فرانکفورت می نویسد که از طریق مراقبت است که ما به دنیا معنا می بخشیم. مراقبت، جاه طلبی ها و نگرانی های پایداری را برای ما فراهم می کند. چارچوبی از اهداف و علایق را شکل می دهد که در آن زندگی خود را پیش می بریم. اساسی ترین و اساسی ترین سوالی که یک فرد در مورد رفتار زندگی خود باید مطرح کند این نیست که به چه چیزی باید اهمیت دهد، بلکه این است که در واقع به چه چیزی اهمیت نمی دهد.

فرانکفورت می نویسد مهم ترین شکل مراقبت، عشق است، یک نگرانی غیر ارادی و بی غرض برای شکوفایی چیزی که دوست داشته می شود. عشق بسیار مهم است زیرا استدلال عملی معنادار باید مبتنی بر اهدافی باشد که ما فقط به دنبال دستیابی به اهداف دیگر نباشیم، و به این دلیل که در عشق است که به اهداف نهایی که به خاطر خود آنها می‌خواهیم مقید می‌شویم.

فرانکفورت استدلال می کند که خالص ترین شکل عشق، عشق به خود است. این انحراف به نظر می رسد، اما عشق به خود - جدا از اغراق خود - در قلب یک نگرانی بی غرض برای هر چیزی است که شخص دوست دارد. ابتدایی ترین شکل عشق به خود چیزی نیست جز میل انسان به عشق. تا آنجا که این درست است، عشق به خود صرفاً تعهدی برای یافتن معنا در زندگی ما است.

This beautifully written book by one of the world's leading moral philosophers argues that the key to a fulfilled life is to pursue wholeheartedly what one cares about, that love is the most authoritative form of caring, and that the purest form of love is, in a complicated way, self-love.

Harry Frankfurt writes that it is through caring that we infuse the world with meaning. Caring provides us with stable ambitions and concerns; it shapes the framework of aims and interests within which we lead our lives. The most basic and essential question for a person to raise about the conduct of his or her life is not what he or she should care about but what, in fact, he or she cannot help caring about.

The most important form of caring, Frankfurt writes, is love, a nonvoluntary, disinterested concern for the flourishing of what is loved. Love is so important because meaningful practical reasoning must be grounded in ends that we do not seek only to attain other ends, and because it is in loving that we become bound to final ends desired for their own sakes.

Frankfurt argues that the purest form of love is self-love. This sounds perverse, but self-love--as distinct from self-indulgence--is at heart a disinterested concern for whatever it is that the person loves. The most elementary form of self-love is nothing more than the desire of a person to love. Insofar as this is true, self-love is simply a commitment to finding meaning in our lives.