The Rapture of the Nerds: A tale of the singularity, posthumanity, and awkward social situations

به آینده شکسته خوش آمدید، در غروب قرن بیست و یکم.

زمین جمعیتی در حدود یک میلیارد انسان انسان دارد. در بیشتر موارد، آنها از سهم خود راضی هستند و در یک حفاظتگاه در کف چاه گرانشی زندگی می کنند. آنهایی که ناراضی هستند مهاجرت کرده اند و به این یا آن دسته از غبارهای متراکم اندیش ملحق شده اند که درون منظومه شمسی را با غباری از ماشین آلات مولکولی چنان غلیظ می کند که خورشید را پنهان می کند.

فراآگاهی انشعاباتی منظومه شمسی تا حد زیادی عموزاده های قبل از انسان را از بین برده است، اما ذهنش گاهی سرگردان می شود... و وقتی این اتفاق می افتد، شبکه های زمین را با برنامه هایی برای فناوری های مخرب فاجعه بار ارسال می کند. کل صنایع، فرهنگ‌ها و سیستم‌های معنوی را امولسیون کنید. یک گونه عاقل این طرح‌های سریع تکامل را نادیده می‌گیرد، اما همیشه کسی وجود دارد که از سیب ممنوعه گاز می‌گیرد.

بنابراین تا زمانی که ذهن‌ها حوصله تکان دادن مورچه‌های زمین را نداشته باشند، خدمات هیئت داوران فناوری وجود دارد: تصادفی انسان‌هایی که به‌طور خودسرانه انتخاب شده‌اند، مسئول ارزیابی ده‌ها اختراع جدید و تصمیم‌گیری در مورد رها کردن آن‌ها هستند. جوان هوو، یک ولزی فن هراس و انسان‌دوست، برای آخرین هیئت منصفه انتخاب شده است، وظیفه‌ای که او تمام تلاشش را می‌کند تا علی‌رغم یک تکنوویروس خارش‌آور، بی‌تفاوتی پرولتاریا، و چند لحظه واقعاً وحشتناک در کف حمام انجام دهد.

Welcome to the fractured future, at the dusk of the twenty-first century.

Earth has a population of roughly a billion hominids. For the most part, they are happy with their lot, living in a preserve at the bottom of a gravity well. Those who are unhappy have emigrated, joining one or another of the swarming densethinker clades that fog the inner solar system with a dust of molecular machinery so thick that it obscures the sun. 

The splintery metaconsciousness of the solar-system has largely sworn off its pre-post-human cousins dirtside, but its minds sometimes wander…and when that happens, it casually spams Earth's networks with plans for cataclysmically disruptive technologies that emulsify whole industries, cultures, and spiritual systems. A sane species would ignore these get-evolved-quick schemes, but there's always someone who'll take a bite from the forbidden apple.

So until the overminds bore of stirring Earth's anthill, there's Tech Jury Service: random humans, selected arbitrarily, charged with assessing dozens of new inventions and ruling on whether to let them loose. Young Huw, a technophobic, misanthropic Welshman, has been selected for the latest jury, a task he does his best to perform despite an itchy technovirus, the apathy of the proletariat, and a couple of truly awful moments on bathroom floors.