The Qualitative-Quantitative Distinction in the Social Sciences

البته بدون اتخاذ متافیزیک افلاطونی، فیلسوفان قرن هجدهم یونانی‌هایی بودند که فیلسوفان آتنی را پیشوایان و مربیان فکری خود می‌دانستند. شناسایی آن‌ها با طبقه‌بندی آنقدر قدرتمند بود که ایده‌های باستانی به عنوان کلیدهای طراحی دنیای مدرن در نظر گرفته می‌شدند، اما معمولاً ایده‌ها به‌طور مجزا و به‌عنوان جدا از بافت سیستماتیک آن‌ها گرفته می‌شدند. قدرت عدد ایده ای بود که متفکران عصر روشنگری با شور و نشاط افسانه ای خود، به ویژه به عنوان ابزاری برای بازسازی اجتماعی به کار بردند. اغراق نیست اگر بگوییم که نقش کمیت‌ها در نظریه‌پردازی علمی اجتماعی معاصر را نمی‌توان با هیچ ژرفایی درک کرد، بدون اینکه خاطره‌ای از توسعه محوری فلاسفه از مفهوم کمی‌سازی داشته باشیم. این امری عادی است که برای فلاسفه، پیشرفت مستلزم رهاسازی توانایی های انسان برای داشتن قدرت بر طبیعت است. پیش نیاز این قدرت، آگاهی از علل زمینه‌ای رویدادهای طبیعی بود، دانشی که به دقت کمی نیاز داشت. متفکران روشنگری به اندازه کافی از خود به عنوان محصول زمان خود آگاه بودند تا اهمیت محیط اجتماعی لیبرال را برای شرکت دانش درک کنند. این فرض که برعکس نیز وجود دارد، که دانش افزایش یافته می تواند شرایط اجتماعی را پیش ببرد، به راحتی به وجود آمد.

Without of course adopting a Platonic metaphysics, the eighteenth-century philosophes were Grecophiles who regarded the Athenian philosophers as their intellectual forbearers and mentors. So powerful was their identification with c1assification that ancient ideas were taken as keys to the design of the modem world, but usually the ideas were taken separately and as divided from their systematic context. The power of number was an idea the En­ lightenment thinkers deployed with their legendary passion and vigor, particularly as an instrument for social reconstruction. It is no exaggemtion to say that the role of quantities in contemporary social scientific theorizing cannot be understood with any depth absent a recollection of the philosophes' axial development of the notion of quantification. It is a commonplace that for the philosophes progress required releasing human abilities to have power over nature. Aprerequisite for this power was knowledge of the underlying causes of natural events, knowledge that required quantitative precision. Enlightenment thinkers were sufficiently aware of themselves as products of their time to appreciate the importance of a liberal social environment to the knowledge enterprise; the supposition that the reverse is also the case, that enhanced knowledge could advance social conditions, came easily.