The Pseudo-Democrat's Dilemma: Why Election Observation Became an International Norm

چرا نظارت بر انتخابات به یک هنجار بین المللی تبدیل شد؟ چرا شبه دمکرات ها – رهبران غیردموکراتیکی که خود را دموکراتیک معرفی می کنند – از ناظران بین المللی دعوت می کنند، حتی زمانی که احتمال دارد در حال دستکاری در انتخابات دستگیر شوند؟ آیا نظارت بر انتخابات ابزار مؤثری برای ترویج دموکراسی است یا صرفاً راهی برای مشروعیت بخشیدن به خودکامگی های انتخاباتی است؟ سوزان دی. هاید در معمای شبه دمکرات نظارت بین المللی بر انتخابات را با نظریه جدیدی در مورد شکل گیری هنجارهای بین المللی توضیح می دهد. هاید استدلال می کند که نظارت بر انتخابات توسط کشورهایی که به دنبال حمایت بین المللی هستند، آغاز شده است. مزایای بین‌المللی مرتبط با دموکراسی به برخی از دولت‌ها انگیزه می‌دهد تا تعهد خود را به دموکراسی‌سازی بدون دست کشیدن از قدرت نشان دهند. دعوت از خارجیان غیرحزبی برای نظارت بر انتخابات، و اجتناب از انتقاد آنها، به نشانه ای به رسمیت شناخته شده و تقلید شده از تعهد ادعایی دولت به انتخابات دموکراتیک تبدیل شد.

هاید از داده های فراملی در مورد گسترش جهانی نظارت بر انتخابات استفاده می کند. بین سال‌های 1960 و 2006، توصیف دقیق ویژگی‌های کشورهایی که ناظران را دعوت می‌کنند و یا ناظر را دعوت نمی‌کنند، و شواهدی از سه روشی که نظارت بر انتخابات برای شبه دموکرات‌ها هزینه بر است: آزمون‌های تجربی سطح خرد از انتخابات در ارمنستان و اندونزی که نشان می‌دهد ناظران می‌توانند جلوگیری از تقلب در روز انتخابات و در غیر این صورت بهبود کیفیت انتخابات. موارد گویا که نشان می دهد منافع بین المللی مشروط به دموکراسی در کشورهایی مانند هائیتی، پرو، توگو و زیمبابوه است. و شواهد کیفی مستند بازی فزاینده دستکاری استراتژیک در میان شبه دموکرات ها، ناظران بین المللی و نیروهای طرفدار دموکراسی.

Why did election monitoring become an international norm? Why do pseudo-democrats―undemocratic leaders who present themselves as democratic―invite international observers, even when they are likely to be caught manipulating elections? Is election observation an effective tool of democracy promotion, or is it simply a way to legitimize electoral autocracies? In The Pseudo-Democrat's Dilemma, Susan D. Hyde explains international election monitoring with a new theory of international norm formation. Hyde argues that election observation was initiated by states seeking international support. International benefits tied to democracy give some governments an incentive to signal their commitment to democratization without having to give up power. Invitations to nonpartisan foreigners to monitor elections, and avoiding their criticism, became a widely recognized and imitated signal of a government's purported commitment to democratic elections.

Hyde draws on cross-national data on the global spread of election observation between 1960 and 2006, detailed descriptions of the characteristics of countries that do and do not invite observers, and evidence of three ways that election monitoring is costly to pseudo-democrats: micro-level experimental tests from elections in Armenia and Indonesia showing that observers can deter election-day fraud and otherwise improve the quality of elections; illustrative cases demonstrating that international benefits are contingent on democracy in countries like Haiti, Peru, Togo, and Zimbabwe; and qualitative evidence documenting the escalating game of strategic manipulation among pseudo-democrats, international monitors, and pro-democracy forces.