The Promise of Party in a Polarized Age

ریشه سیاست شکسته آمریکا، تحزب بیش از حد است. این ادراکات را مخدوش می کند، به اختلافات دامن می زند و روند دموکراتیک را مسموم می کند. شهروندان برای زمانی که لیبرال‌ها و محافظه‌کاران با یکدیگر سازش کرده‌اند می‌طلبند – یا زمانی که منافع مشترک بر ایدئولوژی و منفعت شخصی غلبه می‌کند، مشتاق آینده‌ای فراحزبی هستند. راسل مورهد استدلال می‌کند که حزب‌گرایی بهتر، نه حزب‌گرایی کمتر، راه‌حلی برای مخمصه سیاسی آمریکاست. به جای تلاش برای غلبه بر اختلافاتمان، باید یاد بگیریم که چگونه آنها را درگیر کنیم.

درگیری‌های سیاسی که خوراک برنامه‌های خبری کابلی را فراهم می‌کنند، صرفاً از هوای رقیق ساخته نمی‌شوند. هر چقدر هم که در بازگویی هیجان‌انگیز شوند، منشأ آن‌ها از اختلافات واقعی بر سر آنچه که رفاه مشترک را تشکیل می‌دهد، است. جمهوری خواهان مسئولیت برخورد با تصمیمات بد و بدشانسی را به عهده هر شهروندی می گذارند و می خواهند که هر فرد و خانواده از مزایای تصمیمات خوب و خوش شانسی بهره مند شوند. دموکرات‌ها از شهروندان می‌خواهند تا در کنار یکدیگر بایستند تا یکدیگر را در برابر بدترین عواقب بدبختی یا قضاوت ضعیف بیمه کنند، و به‌ویژه کودکان را در برابر برخی از پیامدهای تصمیم‌های بد والدین یا کمبود فرصت بیمه کنند. اینها تفاوت‌های اساسی هستند که فانتزی‌های اجماع دو حزبی نمی‌توانند آن‌ها را برطرف کنند.

مورهد می‌گوید، اختلاف بدون احزاب باعث سلب قدرت می‌شود. راه چاره این نیست که شهروندان و مقامات منتخب یاد بگیرند که «فقط کنار بیایند»، بلکه آن‌ها حتی نسبت به اعتقادات خود حساسیتی بدبینانه ایجاد کنند، و یاد بگیرند که به‌عنوان طرفدار مخالفت کنند و با وجود این اختلافات از طریق سازش حکومت کنند.

At the root of America’s broken politics is hyperbolic partisanship. It distorts perceptions, inflames disagreements, and poisons the democratic process. Citizens pine for a time when liberals and conservatives compromised with one another―or they yearn for a post-partisan future when the common good trumps ideology and self-interest. Russell Muirhead argues that better partisanship, not less partisanship, is the solution to America’s political predicament. Instead of striving to overcome our differences, we should learn how to engage them.

The political conflicts that provide fodder for cable news shows are not simply manufactured from thin air. However sensationalized they become in the retelling, they originate in authentic disagreements over what constitutes the common welfare. Republicans vest responsibility in each citizen for dealing with bad decisions and bad luck, and want every individual and family to enjoy the benefits of good decisions and good luck. Democrats ask citizens to stand together to insure one another against the worst consequences of misfortune or poor judgment, and especially to insure children against some of the consequences of their parents’ bad decisions or lack of opportunities. These are fundamental differences that fantasies of bipartisan consensus cannot dissolve.

Disagreement without parties is disempowering, Muirhead says. The remedy is not for citizens and elected officials to learn to “just get along” but for them to bring a skeptical sensibility even to their own convictions, and to learn to disagree as partisans and govern through compromise despite those disagreements.