The Professoriate: Profile of a Profession

آکادمیک بودن در قرن بیست و یکم به چه معناست؟ واضح است که هیچ پاسخ واحدی برای این سوال وجود ندارد، همانطور که تنوع مشهود در فصل های بعدی نشان می دهد. دانشگاه‌های تحقیقاتی نخبگان اغلب تمایل دارند به سایر هم نوعان خود بپیوندند، به طوری که یک استاد از یک مؤسسه نخبه ایالات متحده ممکن است یک دوره آموزشی ژاپنی (اگر اصلاً باشد) در دانشگاه توکیو، یک ترم بریتانیا در آکسفورد یا کمبریج، یا یک استرالیایی شرکت کند. ترم در دانشگاه سیدنی یا شاید ملبورن. در هر کدام، آنها می‌توانند انتظار داشته باشند که کتابخانه‌های مجهز، مملو از کتاب‌ها، مجلات و پایگاه‌های اطلاعاتی مورد نیاز (اکنون بسیاری از آنها به صورت الکترونیکی در دسترس هستند)، و همچنین همتایان متخصص بسیار معتبر در حوزه‌های تحقیقاتی خود داشته باشند، که می‌توانند با آنها بحث کنند. با جزئیات کار کنید چگونه می توان این دنیای آکادمیک را با یکی از اعضای پروفسور آسیای جنوب شرقی مقایسه کرد، به عنوان مثال، یا بسیاری از آنها در آمریکای لاتین و آفریقا، جایی که دستمزدهای ناکافی اغلب مستلزم استخدام شغل دوم، اغلب در یک موسسه خصوصی با کیفیت پایین تر است. با این حال، احتمالاً دستمزد بهتری ارائه می دهد)، و/یا شاید انجام یک تجارت کوچک در کنار آن (ولچ 2003، تیپتون، جارویس و ولش 2003)، و در جایی که فقدان زیرساخت های اولیه و همچنین آموزش های پژوهشی به این معنی است که آموزش، و شاید برخی از مدیریت، آیا ممکن است حد فعالیت های یک فرد؟ داستان تمایز، با این حال، به تفاوت‌های بین مؤسسات نخبه در کشورهای OECD و مؤسسات ساده‌تر در جاهای دیگر محدود نمی‌شود.

What does it mean to be an academic in the twenty first century? Clearly, there is no one answer to this question, as the diversity evident in the following chapters reveals. Elite research universities often tend to join with others of their kind, so that a professor from an elite US institution may well undertake a Japanese sabbatical (if at all) at the University of Tokyo, a UK semester at Oxford or Cambridge, or an Australian semester at the University of Sydney, or perhaps Melbourne. At each, they can expect to have at their disposal well-stocked libraries, replete with requisite books, journals and databases, (many now available electronically), as well as highly regarded specialist peers in their research areas, with whom they can discuss their work in detail. How can this academic lifeworld be compared with that of a member of the South East Asian professoriate, for example, or many in Latin America and Africa, where inadequate wages often necessitate taking on a second job, often at a lower quality private institution (which, however, likely offers better remuneration), and/or perhaps conducting a small business on the side (Welch 2003, Tipton, Jarvis and Welch 2003), and where the lack of basic infrastructure, as well as research training, means that teaching, and perhaps some administration, is perhaps the limit of one’s activities? The story of differentiation, however, is not limited todifferences between elite institutions in OECD countries and more modest institutions elsewhere.