The Process Approach to Personality: Perceptgeneses and Kindred Approaches in Focus

برخی از مفاهیم مطالعات ادراکی ما باید از پروفسور گودموند اسمیت برای این مجموعه از مطالعات در مورد ادراکی (PG) بسیار سپاسگزار باشیم. اسمیت و همکارانش در دانشگاه لوند بخشی از یک شورش کوچک در روانشناسی هستند که به صورت بازی و در ابهام نسبی برای مستندسازی حضور مراحل ذهنی در فرآیند منجر به یک شی ادراکی و زیرساخت این فرآیند در شخصیت شخص کار کرده است. اسمیت روش‌های مبتکرانه‌ای را برای کاوش در این سطح زیرین پنهان توصیف می‌کند، و یک شی ادراکی، به طور معمول نشان می‌دهد که محتوای تجربی یک حس ابژه، پیش ادراکی است. به این معنا که احساس، معنا و شناخت به چیزهایی که در خارج از جهان پس از ادراک آنها وجود دارد، متصل نیست، بلکه مراحلی از اجزای فرآیندی هستند که از طریق آن ادراک رخ می دهد. از نظر بسیاری از روانشناسان، این بیانیه آنقدر رادیکال به نظر می رسد که ارزش رد کردن را ندارد. رویکرد ذهنی به ادراک، واقع‌گرایی، اعتبار اجماعی و عینیت علم توصیفی ذهن را تضعیف می‌کند. بسیار ساده‌تر است که «سهم روانی» در ادراک شیء را به‌عنوان افزوده‌ای به طبیعت فیزیکی تفسیر کنیم. با این حال، این ایده که اشیاء مجموعه‌ای از بیت‌های حسی هستند که به احساس و معنا پیوند خورده‌اند، برای تشخیص و تفسیر به خاطرات مرتبط می‌شوند و سپس به دنیایی که در آنجا می‌بینیم بازتاب می‌شوند، اگرچه در ابتدا برای عقل سلیم جذاب می‌شوند، آنقدر غیرقابل قبول است که با پذیرش جهانی آن مبهم است.

Some Implications of the Perceptgenetic Studies We should be most grateful to Professor Gudmund Smith for this compilation of studies on perceptgenesis (PG). Smith and his colleagues at Lund University are part of a small insurgency in psychology that has worked gamely and in relative obscurity to document the presence of subjective phases in the process leading to a perceptual object and the infrastructure of this process in the person­ ality. Smith describes ingenious methods to probe this hidden undersurface, and of a perceptual object is, in the ordinary demonstrate that the experiential content an object sense, pre-perceptual. That is, the feeling, meaning and recognition of are not attached to things out there in the world after they are perceived, but are phases ingredient in the process through which the perception occurs. To most psychologists, this statement would appear so radical as to be hardly worth refuting. A subjective approach to perception undermines the realism, consensual validation, and objectivity of a descriptive science of the mind. It is much simpler to interpret the 'psychic contribution' to object perception as an addition to physical nature. However, the idea that objects are assemblies of sensory bits linked to feeling and meaning, associated to memories for recognition and interpretation and then projected back into the world where we see them, though at first blush appealing to common sense, is so implausible that one is mystified by its universal acceptance.