The problem of distraction

ما در عصر حواس پرتی زندگی می کنیم. تحلیل‌های معاصر فرهنگ، سیاست، علم فنی و روان‌شناسی بر این امر اصرار دارند. آن‌ها اغلب راه‌حل‌هایی برای آن یا راه‌هایی برای استفاده از آن پیشنهاد می‌کنند. با این حال، آنها تقریباً هرگز معنی و تاریخچه خود حواس پرتی را بررسی نمی کنند. این کتاب این کم توجهی را اصلاح می کند. به بررسی تأثیرات حواس پرتی می پردازد که نه به عنوان مخالف توجه، بلکه به عنوان عقل واقعاً ناپیوسته تعریف می شود. بر اساس این استدلال، انسان باید نه به‌عنوان ذاتاً تفکربرانگیز، بلکه به‌عنوان دستخوش خاموشی‌های مکرر و بی‌علت ذهن، دوباره درک شود.

مشکل حواس‌پرتی اولین مورد را ارائه می‌کند. تبارشناسی این مفهوم از ارسطو تا تلاش‌های تقریباً فراموش‌شده قرن بیستم کافکا، هایدگر و بنیامین برای متحول کردن علوم انسانی با استفاده از حواس‌پرتی. علاوه بر این، کتاب این موضوع را بیان می کند که مشکلات کنونی ما با بازیابی یا افزایش توجه قابل حل نیستند. موجوداتی که همیشه متفکر نیستند در تجربه خود دچار گسست های رادیکال می شوند، اما به این ترتیب آنها همچنین پذیرای چیزی هستند که هنوز تجربه نامیده نشده و نمی توان آن را تجربه کرد.

We live in an age of distraction. Contemporary analyses of culture, politics, techno-science, and psychology insist on this. They often suggest remedies for it, or ways to capitalize on it. Yet they almost never investigate the meaning and history of distraction itself. This book corrects this lack of attention. It inquires into the effects of distraction, defined not as the opposite of attention, but as truly discontinuous intellect. Human being has to be reconceived, according to this argument, not as quintessentially thought-bearing, but as subject to repeated, causeless blackouts of mind.

The Problem of Distraction presents the first genealogy of the concept from Aristotle to the largely forgotten, early twentieth-century efforts by Kafka, Heidegger, and Benjamin to revolutionize the humanities by means of distraction. Further, the book makes the case that our present troubles cannot be solved by recovering or enhancing attention. Not-always-thinking beings are beset by radical breaks in their experience, but in this way they are also receptive to what has not and cannot yet be called experience.