The Price of Health

پزشکی، اخلاق و پول، قرن‌هاست که در یک زندگی مشترک ناآرام زندگی می‌کنند. با ساکن شدن در نهاد اجتماعی مراقبت از بیمار، هر یک به دیگری نیاز دارد، اما هر یک از اعتراف به حضور دیگری خجالت می کشد. به ویژه اخلاق، از شرمساری رنج می برد، زیرا اغلب لازم است توضیح داده شود که چگونه پول و دارو دشمنی ندارند. در طول تاریخ طب غربی، توضیحات اخلاق به طور مداوم مبهم بوده است. Pla.o معتقد بود که پزشک باید علاوه بر هنر شفا دادن، هنر دستمزد گرفتن را نیز پرورش دهد، زیرا حتی اگر هدف پزشکی شفا باشد و نه کسب درآمد، نفع شخصی صنعتگر از این طریق ارضا می شود [4]. قرن ها بعد، هانری دو ماندویل، اخلاق شناس پزشکی قرون وسطایی، گفت: «هدف اصلی بیمار... درمان است... از سوی دیگر، هدف جراح، به دست آوردن پول او است. ([5]، ص 16) این ناسازگاری، در حالی که عمومیت دارد، جهانی نیست. ساموئل جانسون دوست خود، دکتر رابرت لوت، تمرین کننده فیزیک را چنین توصیف می کند: هیچ احضاریه ای که با تأخیر سرد مورد تمسخر قرار گیرد، هیچ سود کوچکی که با غرور تحقیر شود، وجود ندارد. نیازهای متواضعانه از هر روز زحمات هر روز فراهم شد [3].

Medicine, morals and money have, for centuries, lived in uneasy cohabitation. Dwelling in the social institution of care of the sick, each needs the other, yet each is embarrassed to admit the other's presence. Morality, in particular, suffers embarrassment, for it is often required to explain how money and medicine are not inimical. Throughout the history of Western medicine, morality's explanations have been con­ sistently ambiguous. Pla.o held that the physician must cultivate the art of getting paid as well as the art of healing, for even if the goal of medicine is healing and not making money, the self-interest of the craftsman is satisfied thereby [4]. Centuries later, a medieval medical moralist, Henri de Mandeville, said: "The chief object of the patient ... is to get cured ... the object of the surgeon, on the other hand, is to obtain his money ... ([5], p. 16). This incompatibility, while general, is not universal. Throughout history, medical practitioners have resolved the problem - either in conscience or to their satisfaction. Some physicians have been so reluctant to make a profit from the ills of those whom they treated that they preferred to live in poverty. Samuel Johnson described his friend, Dr. Robert Levet, a Practiser of Physic: No summons mock'd by chill delay, No petty gain disdain'd by pride; The modest wants of ev'ry day The toil of ev'ry day supplied [3].