The Practice of Theoretical Curiosity

میل به دانش یکی از جنبه‌های ثابت تجربه انسانی و توسعه فرهنگی است. این اثر کنجکاوی را به عنوان یک نیروی اجتماعی-تاریخی آغازگر تحقیق در سراسر رشته ها مستند می کند. پروژه های ایجاد شده توسط کنجکاوی نظری به عنوان شیوه های تاریخی و مادی ارائه می شوند که به عنوان بیان دانش و تجربه تجسم یافته ظهور می کنند. روابط متغیر فرهنگی، فلسفی و عملی بین نظریه و کنجکاوی در جوامع عملی کلاسیک، قرون وسطی، اوایل مدرن و معاصر قرار دارد. تمرین کنجکاوی نظری از درگیری انتقادی و زیبایی شناختی در زندگی روزمره حمایت می کند. هدف آن بررسی زمینه‌های آموزشی و پرسش‌هایی است که برنامه‌های پژوهشی در علوم، آموزش، تکنوفرهنگ و جنبش‌های اجتماعی پس از جنگ را برمی‌انگیزد. کنجکاوی نظری به طور مستمر در برابر محدودیت های انضباطی مقاومت می کند. این یک فرآیند اصلی و تجسم یافته است که تلاش های انسان برای دانش و قدرت را متحد می کند. این تحقیق در مورد تحقیق خود درک تداوم حیاتی بین حواس، ادراک و رشد عاطفه و مفهوم را ارائه می دهد. این با خوانش انتقادی از پدیدارشناسی به مثابه رویه تجسم یافته محققین به دست می آید. این مطالعه از تعمیق نظریه در عمل و عمل کاوش نظری حمایت می کند. به عنوان کمکی به تمرین آموزشی، نقدی تاریخی از زمینه های فلسفی، سیاسی و اخلاقی معمولاً بی چون و چرا برای تحقیقات آموزشی، علمی و اجتماعی ارائه می کند. تمرین کنجکاوی نظری، اتحادها و شخصیت های مهمی را به عنوان عواملی برای پیگیری تحقیقات، ماجراجویی ها و کشف های بدیع و اغلب بحث برانگیز معرفی می کند. این ادعا می کند که مکان فناوری و فنی کانال اصلی برای تحقیق معاصر است. علوم فنی ژنومیک، حیات مصنوعی و اختر زیست شناسی به عنوان بسط معاصر یک میل همیشگی برای پیگیری و مقاومت در برابر محدودیت های دانش و بازنمایی موجود در نظر گرفته می شوند.

The desire for knowledge is an abiding facet of human experience and cultural development. This work documents curiosity as a sociohistorical force initiating research across the disciplines. Projects generated by theoretical curiosity are presented as historical and material practices emerging as expressions of embodied knowledge and experience. The shifting cultural, philosophical and practical relations between theory and curiosity are situated within classical, medieval, early modern and contemporary communities of practice. The Practice of Theoretical Curiosity advocates for a critical, aesthetic engagement in everyday life. Its purpose is to examine the pedagogical grounds and questions that motivate research programs in the sciences, education, technoculture and post-war social movements. Theoretical curiosity continually resists disciplinary limits. It is a core, embodied process uniting human pursuits of knowledge and power. This inquiry into inquiry itself offers an appreciation of the vital continuity between the senses, perception, and affect and concept development. It is informed by a critical reading of phenomenology as the embodied practice of researchers. This study sponsors a deepening of theory in practice and the practice of theoretical exploration. As a contribution to pedagogical practice, it offers a historical critique of the usually unquestioned philosophical, political and ethical grounds for educational, scientific and social research. The Practice of Theoretical Curiosity profiles significant alliances and persona as agents for the pursuit of novel and often controversial research, adventures and discovery. It claims that the place of technology and the technical is the primary channel for contemporary inquiry. The technosciences of genomics, artificial life and astrobiology are considered as contemporary extensions of a perennial desire to pursue and resist the limits of existing knowledge and representation.