The Practical Past

هایدن وایت عنوان گذشته عملی را از فیلسوف مایکل اوکشات وام گرفته است، که این اصطلاح را برای توصیف مواد قابل دسترس و مصنوعات ادبی-هنری که افراد و موسسات از راهنمایی در امور روزمره استفاده می کنند. پس گذشته عملی، هم خلاصه ای از کارهای وایت را می سازد که باید از آن ترسیم شود و هم جهت جدیدی را در تفکر او درباره نوشتن تاریخ تشکیل می دهد. : تخیل تاریخی در اروپای قرن نوزدهم (1973) بسیاری از موارد رایج نوشته های تاریخی حرفه ای و مفروضات گسترده تر در مورد هستی شناسی خود تاریخ را به چالش کشید. این اساس استدلال او را تشکیل داد که ما هرگز نمی‌توانیم «آنچه واقعاً در گذشته اتفاق افتاده» را بازیابی کنیم و واقعاً نمی‌توانیم حتی به فرهنگ مادی در زمینه دسترسی پیدا کنیم. چهل سال بعد، وایت «تاریخ حرفه‌ای» را طعمه تخصص‌های محدود می‌داند و از مورخان می‌خواهد که گذشته عملی آثار صریح «هنری» مانند رمان‌ها و نمایشنامه‌ها را جدی بگیرند و از نظریه‌پردازان ادبی نیز می‌خواهد که مورخان را درگیر کنند.

Hayden White borrows the title for The Practical Past from philosopher Michael Oakeshott, who used the term to describe the accessible material and literary-artistic artifacts that individuals and institutions draw on for guidance in quotidian affairs. The Practical Past, then, forms both a summa of White’s work to be drawn upon and a new direction in his thinking about the writing of history.

White’s monumental Metahistory: The Historical Imagination in Nineteenth-Century Europe (1973) challenged many of the commonplaces of professional historical writing and wider assumptions about the ontology of history itself. It formed the basis of his argument that we can never recover “what actually happened”in the past and cannot really access even material culture in context. Forty years on, White sees “professional history" as falling prey to narrow specialization, and he calls upon historians to take seriously the practical past of explicitly “artistic” works, such as novels and dramas, and literary theorists likewise to engage historians.