The Powers of Pure Reason: Kant and the Idea of Cosmic Philosophy

نقد عقل محض اولین نقد کانت یکی از پرمطالعه ترین متون در تاریخ روشنفکری است، اما همانطور که آلفردو فرارین در این کتاب کاملاً بدیع اشاره می کند، بیشتر آن مطالعه فقط بر موارد بسیار زیادی متمرکز شده است. قطعات را انتخاب کنید به همین ترتیب، آثار کانت به عنوان یک کل تقسیم بندی شده است، سه نقد در انزوای سفت و سخت از یکدیگر نگهداری می شوند. بر خلاف خوانش استاندارد کانت که چنین تقسیم‌بندی ایجاد کرده است، قدرت‌های عقل محض بخش‌های فراموش شده نقد اول را بررسی می‌کند تا مجموعه‌ای هیجان‌انگیز، جدید و در نهایت محوری از نگرانی‌ها را بیابد. تمام آثار کانت را بخوانید.

فرارین گرد و غبار دو بخش به شدت نادیده گرفته شده از اولین نقد دیالکتیک استعلایی و دکترین روش را از بین می برد. او در آنجا کشف می‌کند که بزرگترین دستاورد نقد است: تصوری از وحدت عقل و کاوش در قدرت‌هایی که باید فراتر از خود برسد و در سراسر جهان قانون‌گذاری کند. با در نظر گرفتن این موضوع، فرارین دیدگاه رایج کانت را به عنوان فیلسوفی که به طور جداگانه در مورد معرفت شناسی، اخلاق و زیبایی شناسی و غایت شناسی طبیعی می نویسد، از بین می برد و نشان می دهد که سه نقد با این موضوع اساسی متحد می شوند: خودمختاری و غایت شناسی عقل، قدرت آن و به پایان می رسد. نتیجه یک دیدگاه جدید و تازه از کانت و خود عقل است.

The Critique of Pure Reason Kant’s First Critique is one of the most studied texts in intellectual history, but as Alfredo Ferrarin points out in this radically original book, most of that study has focused only on very select parts. Likewise, Kant’s oeuvre as a whole has been compartmentalized, the three Critiques held in rigid isolation from one another. Working against the standard reading of Kant that such compartmentalization has produced, The Powers of Pure Reason explores forgotten parts of the First Critique in order to find an exciting, new, and ultimately central set of concerns by which to read all of Kant’s works.    

Ferrarin blows the dust off of two egregiously overlooked sections of the First Critique the Transcendental Dialectic and the Doctrine of Method. There he discovers what he argues is the Critique’s greatest achievement: a conception of the unity of reason and an exploration of the powers it has to reach beyond itself and legislate over the world. With this in mind, Ferrarin dismantles the common vision of Kant as a philosopher writing separately on epistemology, ethics, and aesthetics and natural teleology, showing that the three Critiques are united by this underlying theme: the autonomy and teleology of reason, its power and ends. The result is a refreshing new view of Kant, and of reason itself.