The Power of Disorder: Ritual Elements in Mark's Passion Narrative

انجیل مرقس به عنوان تاریخ یا ادبیات تلقی شده است. تنش‌های بین این دو رویکرد به چیزی اشاره می‌کند که هیچ یک از این دو رویکرد نمی‌توانند بیان کنند: پیوندها و گسست‌های غنی و مبهم بین خود تجربه‌ی انسانی و بازگویی، یادآوری و زنده‌کردن آن تجربه. این کشش و مقاومت پرانرژی بین دسته بندی های منظم ما و هرج و مرج هستی به انجیل مرقس و مسلماً خود مسیحیت دامن می زند.

با کمک تئوری آیینی، این کتاب به دنبال کشف این انرژی در روایت شور مارک است. به طور خاص، دوران از مفهوم کاترین بل از «تشریف‌سازی» استفاده می‌کند، یعنی فرآیند اعمال معمولی که معنا و شکل آیینی به خود می‌گیرد تا راه‌هایی را که انجیل از هرج‌ومرج مرگ عیسی و نظم وارونه و نادرست آن استخراج می‌کند، بررسی کند. دلالت دارد، نوعی از معنا و امید ترسناک. مارک تصمیم می گیرد تا دنیای خود را از طریق داستانی که تعریف می کند درک کند، تا بخشی از حس را در میان چیزی که او به عنوان یک جهان پر هرج و مرج می بیند، نشان دهد. کوشش او برای یافتن یا تولید حس، بر ضد رسانه زبان فشار می آورد و تا آنجا که زبان می تواند به سرزمین های مرزی اجرای آیینی می رود. مارک در تلاش خود برای معنادار دیدن و نشان دادن حرکت به ظاهر بی‌معنای این بحران، به آیینی کشیده می‌شود، جایی که اعمال غیرقابل توضیح و غیرقابل توضیح معنایی دارند. دوران با تعریف تشریفات به عنوان تلاشی برای نظم بخشیدن به تجربه بدون از دست دادن حقیقت آشفته تجربه، به راه هایی اشاره می کند که داستان مارک در چنین تلاشی برای تشریفات انجام می دهد.

Mark's Gospel has been seen as history, or as literature. The tensions between these two approaches point to what neither approach can articulate: the rich and ambiguous connections and disjuncture's between human experience itself and human retelling, remembering, and reliving of that experience. This energetic pulling and resistance between our ordered categories and the chaos of existence fuels Mark's gospel and arguably Christianity itself.

With the aid of ritual theory this book seeks to explore that energy in Mark's passion narrative. In particular, Duran uses Catherine Bell's concept of 'ritualization', the process of ordinary actions taking on ritual meaning and form, to examine the ways in which the gospel draws from the chaos of Jesus' death and the wrong, upside-down order it signifies, a frightening kind of meaning and hope. Mark sets out to understand his world through the story he tells, to stake out some area of sense amid what he views as a chaotic universe. His effort to find or produce sense pushes against the very medium of language, going as far as language can into the boundary lands of ritual performance. In his effort to see and to present the apparently senseless movement of this crisis as meaningful, Mark is drawn into ritual, where unexplained and inexplicable actions do have meaning. Defining ritual as an effort to make order of experience without losing the turbulent truth of experience itself, Duran points out ways in which Mark's story engages in such an effort of ritualization.