The Portrait of an Artist as a Pathographer: On Writing Illnesses and Illnesses in Writing

با تمرکز بر تقاطع های مختلف بین بیماری و ادبیات در طول زمان و مکان، پرتره یک هنرمند به عنوان یک پاتوگراف به دنبال درک این است که چگونه تجربیات هستی شناختی، پدیدارشناختی و معرفت شناختی بیماری در نوشته های ادبی پرداخته شده و بازنمایی شده است. مطالعات ادبی در این مجلد، محققانی از سراسر جهان گرد هم آمده‌اند تا بفهمند چگونه وضعیت آسیب‌شناختی بیماری (مبتلایان)، و همچنین آسیب‌شناسانی که با بیماران سروکار دارند (درمان‌کنندگان و مراقبان)، آثار ادبی را شکل داده‌اند.

زبان علم پزشکی با اصطلاحات خود و زبان روزمره با تأکید بر سودمندی به همان اندازه در گرفتن درد ناکافی و بیهوده است. و رنج بیماری همین نارسایی و بیهودگی است که ما را به سمت آثار متعارف جوزف کنراد، ساموئل بکت، ویلیام کارلوس ویلیامز، ویرجینیا وولف، کازوئو ایشی گورو، میروسلاو هولوب و همچنین آنتونیو لوبو آنتونس، یومه ماکورا باکو، ووپکو جنسما و غیرمتعارف سوق می‌دهد. واسلاو نیژینسکی. این جلد به درک و درک فرازبان بیماری کمک می کند و در عین حال سنت «نوشتن درد» را به ما ارائه می دهد. در تلاش برای گسترش تعریف آسیب شناسی و در بر گرفتن کسانی که در آن سوی درد هستند، مقالات این مجموعه با هدف به تصویر کشیدن آسیب شناسان فوق الذکر به عنوان یک هنرمند، تبدیل اضطراب و رنج بیماری به یک هنر می باشد. با نگاهی عمیق به جنبه‌های خلاقانه بیماری، این کتاب همچنین در صدد برانگیختن امکان آسیب‌شناسی به عنوان ادبیات جهانی است. دانشجویان تحصیلات تکمیلی و پژوهشی و همچنین دانش پژوهان ادبیات و علوم انسانی پزشکی که علاقه مند به تلاقی بین مطالعات ادبی و علوم پزشکی هستند.

Focusing on the various intersections between illness and literature across time and space, The Portrait of an Artist as a Pathographer seeks to understand how ontological, phenomenological and epistemological experiences of illness have been dealt with and represented in literary writings and literary studies. In this volume, scholars from across the world have come together to understand how the pathological condition of being ill (the sufferers), as well as the pathologists dealing with the ill (the healers and caregivers), have shaped literary works.

The language of medical science, with its jargon, and the language of the every day, with its emphasis on utility, prove equally insufficient and futile in capturing the pain and suffering of illness. It is this insufficiency and futility that makes us turn towards the canonical works of Joseph Conrad, Samuel Beckett, William Carlos Williams, Virginia Woolf, Kazuo Ishiguro, Miroslav Holub as well as the non-canonical António Lobo Antunes, Yumemakura Baku, Wopko Jensma and Vaslav Nijinsky. This volume helps in understanding and capturing the metalanguage of illness while presenting us with the tradition of 'writing pain'. In an effort to expand the definition of pathography to include those who are on the other side of pain, the essays in this collection aim to portray the above-mentioned pathographers as artists, turning the anxiety and suffering of illness into an art form. Looking deeply into such creative aspects of illness, this book also seeks to evoke the possibility of pathography as world literature.

This book will be of particular interest to undergraduate, postgraduate and research students, as well as scholars of literature and medical humanities who are interested in the intersections between literary studies and medical science.