The Politics of Women's Rights in Iran

در سیاست حقوق زنان در ایران، آرزو اسانلو به بررسی چگونگی درک زنان ایرانی از حقوق خود می پردازد. پس از انقلاب 1979، رهبران ایران دولت را به جمهوری اسلامی تبدیل کردند. در آن زمان، رهبران کشور از گفتمان تازه‌ای درباره حقوق زنان استفاده کردند تا نمادی از دور شدن از افراط‌گرایی لیبرالیسم غربی باشد. اسانلو آشکار می کند که جمهوری پس از انقلاب، شیوه های یک جمهوری لیبرال را با اصول برابری اسلامی در هم آمیخت. مطالعه مردم‌نگاری او نشان می‌دهد که چگونه ادعاهای حقوق زنان از یک گفتمان ترکیبی که هم از فردگرایی لیبرال و هم از آرمان‌های اسلامی استفاده می‌کند، بیرون می‌آیند.

اسانلو خواننده را به سفری در سایت‌های متعددی می‌برد که حقوق در آنها تولید می‌شود- - از جمله گروه‌های قرائت قرآن، دادگاه خانواده تهران، و دفاتر حقوقی - زیرا او ماهیت سیال و ساخته‌شده تلقی زنان از حقوق را روشن می‌کند. اسانلو با انجام این کار، دوگانگی های ساده بین به اصطلاح حقوق لیبرال، جهانی و فرهنگ جزیره ای و محلی را آشکار می کند. سیاست حقوق زنان در ایران درک غیرغربی معاصر از معنای پشت سر حقوق لیبرال را روشن می کند و پرسش هایی را در مورد رابطه نادرست میان مدرنیته و اسلام مطرح می کند.