The Politics of Speech in Later Twentieth-Century Poetry: Local Tongues in Heaney, Brooks, Harrison, and Clifton

سیاست گفتار در شعر اواخر قرن بیستم: زبان‌های محلی در هینی، بروکس، هریسون و کلیفتون استدلال می‌کند که گفتار محلی به وجه اصلی شعر انگلیسی زبان در نیمه دوم قرن بیستم. این بر اساس مشاهدات کلیدی در مورد چهار شاعر بزرگ از هر دو سوی اقیانوس اطلس است: سیموس هینی، گوندولین بروکس، تونی هریسون و لوسیل کلیفتون، همگی با تنظیم، بازتولید، و بازخوانی نسخه‌های خاص خود از گفتار محلی در شعر به بحران‌های اجتماعی پاسخ می‌دهند. فرم. ادعای کلی کتاب این است که «زبان‌های محلی» در شعر، ظرفیت پل زدن بر قلمروهای زیبایی‌شناختی و سیاسی-اجتماعی را دارند، زیرا گفتار محلی غیراستاندارد تمایز خود را از وضعیت موجود اعلام می‌کند و افرادی را که تحت شرایط سلسله مراتبی اجتماعی قرار گرفته‌اند، در عین استفاده از آن نسخه‌های گفتار، مقید می‌کند. ساختارهای شاعرانه می تواند فعالانه با سلسله مراتبی که آن زبان ها را تنزل می دهد مقابله کند. زبان‌های محلی متنوع این چهار شاعر که در قالب‌های شعری گنجانده شده‌اند، آنها را به یکباره در سنت ادبی، در بافت‌های محلی و در ساختارهای اجتماعی غالب قرار می‌دهد.

The Politics of Speech in Later Twentieth-Century Poetry: Local Tongues in Heaney, Brooks, Harrison, and Clifton argues that local speech became a central facet of English-language poetry in the second half of the twentieth century. It is based on a key observation about four major poets from both sides of the Atlantic: Seamus Heaney, Gwendolyn Brooks, Tony Harrison, and Lucille Clifton all respond to societal crises by arranging, reproducing, and reconceiving their particular versions of local speech in poetic form. The book’s overarching claim is that “local tongues” in poetry have the capacity to bridge aesthetic and sociopolitical realms because nonstandard local speech declares its distinction from the status quo and binds people who have been subordinated by hierarchical social conditions, while harnessing those versions of speech into poetic structures can actively counter the very hierarchies that would degrade those languages. The diverse local tongues of these four poets marshaled into the forms of poetry situate them at once in literary tradition, in local contexts, and in prevailing social constructs.