The Politics of Local Participatory Democracy in Latin America: Institutions, Actors, and Interactions

نوآوری‌های دموکراسی مشارکتی با هدف بازگرداندن شهروندان به فرآیندهای حکمرانی محلی اکنون در هسته برنامه توسعه دموکراتیک بین‌المللی قرار دارند. شهرداری‌ها در سراسر جهان در دو دهه گذشته مکانیسم‌های مشارکتی محلی از انواع مختلفی را اتخاذ کرده‌اند، از جمله بودجه‌بندی مشارکتی، برنامه‌های شاخص برزیل و برنامه‌ریزی مشارکتی، همانطور که در چندین شهرداری مکزیک وجود دارد. با این حال، مکانیسم های مشارکتی نهادینه شده در عمل در سطح شهرداری نتایج متفاوتی داشته است. پس چرا و چگونه موفقیت متفاوت است؟ این کتاب به دنبال پاسخ به این سوال است.

نویسنده با تعریف موفقیت دموکراتیک به عنوان دگرگونی روابط دولت-جامعه، از دوگانگی مشتری گرایی/دموکراسی فراتر رفته و آشکار می کند که چهار نوع از روابط دولت-جامعه را می توان در عمل: مشتری گرایی، سلب اختیار، مشارکت پراکنده، و همکاری دموکراتیک.

با استفاده از این گونه شناسی، و استفاده از مطالعه موردی مقایسه ای چهار شهر در مکزیک و برزیل، این کتاب نشان می دهد که سطح موفقیت دموکراتیک به بهترین وجه با رویکردی توضیح داده می شود که طراحی نهادی، شرایط ساختاری بسیج، و پیکربندی ها، استراتژی ها، رفتارها، و ادراک بازیگران دولتی و اجتماعی را توضیح می دهد.

بنابراین، تغییر نهادی به تنهایی موفقیت دموکراتیک را تضمین نمی کند. روشی که این تغییرات نهادی توسط بازیگران سیاسی و اجتماعی اعمال می‌شود، از اهمیت بیشتری برخوردار است، زیرا پتانسیل یک جامعه مدنی خودمختار را برای ظهور و مشارکت فعالانه با دولت محلی در ساخت اجتماعی شهروندی فراگیر شرط می‌کند.
< BR>

Participatory democracy innovations aimed at bringing citizens back into local governance processes are now at the core of the international democratic development agenda. Municipalities around the world have adopted local participatory mechanisms of various types in the last two decades, including participatory budgeting, the flagship Brazilian program, and participatory planning, as it is the case in several Mexican municipalities. Yet, institutionalized participatory mechanisms have had mixed results in practice at the municipal level. So why and how does success vary? This book sets out to answer that question.

Defining democratic success as a transformation of state-society relationships, the author goes beyond the clientelism/democracy dichotomy and reveals that four types of state-society relationships can be observed in practice: clientelism, disempowering co-option, fragmented inclusion, and democratic cooperation.

Using this typology, and drawing on the comparative case study of four cities in Mexico and Brazil, the book demonstrates that the level of democratic success is best explained by an approach that accounts for institutional design, structural conditions of mobilization, and the configurations, strategies, behaviors, and perceptions of both state and societal actors.

Thus, institutional change alone does not guarantee democratic success: the way these institutional changes are enacted by both political and social actors is even more important as it conditions the potential for an autonomous civil society to emerge and actively engage with the local state in the social construction of an inclusive citizenship.