The Polemics of Ressentiment: Variations on Nietzsche

ظهور پوپولیسم، بدبینی، تعصب و بنیادگرایی ما را به چالش می کشد تا در مورد مشکل خشونت تجدید نظر کنیم. مفهوم کینه که توسط نیچه به عنوان خود مسموم کردن اراده از طریق درونی کردن ضربه در قالب یک انتقام به تعویق افتاده و خیالی شناخته می شود، در حال بازگشت در گفتمان
سیاسی است.

بر خلاف رنجش، احساس بی‌عدالتی، خشم یک مفهوم ذاتاً جدلی است. این حاکی از یک درام سیاسی است که در آن هیچ حس خوب ذاتی در کاربرد آن وجود ندارد و هیچ معیار جهانی وجود ندارد. این کتاب با تکیه بر روانکاوی، نظریه سیاسی، نظریه رسانه و فلسفه، طیف گسترده‌ای از زمینه‌های ایدئولوژیک را بررسی می‌کند و بررسی حواس متفاوتی را ارائه می‌کند که امروزه مفهوم ناراحتیدر آن استفاده می‌شود.

The rise of populism, cynicism, fanaticism and fundamentalism challenges us to reconsider the problem of ressentiment. Characterized by Nietzsche as the self-poisoning of the will through internalising trauma in the form of a postponed and imaginary revenge, the concept of ressentiment is making a comeback in political
discourse.

Unlike resentment, the feeling of injustice, ressentiment is an intrinsically polemical notion. It implies a political drama in which there is no inherent good sense in its application and no universal criterion. Drawing on psychoanalysis, political theory, media theory and philosophy, this book examines a wide variety of ideological contexts, offering an examination of the divergent senses in which the concept of ressentiment is used today.