The Poitier Effect: Racial Melodrama and Fantasies of Reconciliation

مبارزه برای حقوق مدنی ملت را تشنج می کرد، خشونت آن در هر اتاق نشیمن پخش می شد. در برابر این پس زمینه پر از دردسر، سیدنی پواتیه به عنوان تصویری از وقار، نظم و اقتدار اخلاقی ظاهر شد. اینجا مرد سیاهپوست بی‌نقصی بود که به راهبه‌های آلمانی کمک می‌کرد تا کلیسایی در نیلوفرهای میدان بسازند و بر تعصبات دانش‌آموزان سرکش در به آقا با عشق غلبه می‌کرد. کلانتر در در گرمای شب، و یک پدرزن احتمالی در حدس بزنید چه کسی برای شام می آید. پواتیه در پاسخ‌های محدود شخصیت‌هایش به نادانی و رفتار بد سفیدپوستان نشان دهنده آشتی نژادی و احترام متقابل بود - «اثر پواتیه» که شارون ویلیس در سینما و تلویزیون از دوران حقوق مدنی تا دوران ما ردیابی می‌کند.

راهپیمایی طولانی به خانه، پلسانتویل، دور از بهشت، و مجدداً خود را نشان می دهد. کمک.

از تغییر بدون تغییر به تغییری که می‌توانیم به آن ایمان داشته باشیم، کتاب او نشان می‌دهد که چگونه اثر پواتیه، پیچیده‌تر از ایده‌های معاصر درباره فمینیسم، تمایلات جنسی، و امتیازات، همچنان به اطلاعات جمعی ما ادامه می‌دهد. حافظه و همچنین تصورات ما از یک جامعه پسا نژادی.

The civil rights struggle was convulsing the nation, its violence broadcast into every living room. Against this fraught background, Sidney Poitier emerged as an image of dignity, discipline, and moral authority. Here was the picture-perfect black man, helping German nuns build a chapel in The Lilies of the Field and overcoming the prejudices of recalcitrant students in To Sir with Love, a redneck sheriff in In the Heat of the Night, and a prospective father-in-law in Guess Who’s Coming to Dinner. In his characters’ restrained responses to white people’s ignorance and bad behavior, Poitier represented racial reconciliation and reciprocal respect—the “Poitier effect” that Sharon Willis traces through cinema and television from the civil rights era to our own.

The Poitier effect, in Willis’s account, is a function of white wishful thinking about race relations. It represents a dream of achieving racial reconciliation and equality without any substantive change to the white world. This notion of change without change conforms smoothly with a fantasy of colorblindness, a culture in which difference makes no difference. Willis demonstrates how Poitier’s embodiment of such a fantasy figures in the popular cinema of the civil rights era—and reasserts itself in recent melodramas such as The Long Walk Home, Pleasantville, Far from Heaven, and The Help.

From change without change to change we can believe in, her book reveals how the Poitier effect, complicated by contemporary ideas about feminism, sexuality, and privilege, continues to inform our collective memory as well as our visions of a postracial society.