The Philosophy of Rhetoric

در اینجا، پس از ربع قرن مطالعه و تأمل بیشتر، بیتزر نسخه انتقادی جدیدی از کلاسیک جورج کمبل را ارائه می‌کند.بیتزر بررسی و ارزیابی کامل‌تری از کار کمبل ارائه می‌کند، و به ویژه تأکید بر دیدگاه‌های الهیاتی کمبل، که او نشان می‌دهد نقش مهمی در دیدگاه کلی کمپل درباره استدلال، احساس، و حقیقت اخلاقی و دینی ایفا کرده است. بیانیه مهم یک نظریه بلاغت تولید شده در قرن 18. اهمیت آن تا حدی در این واقعیت نهفته است که این نظریه از مفروضات و مضامین اصلی روشنگری اسکاتلند - تجربه گرایی رایج، نظریه تداعی ایده ها، تلاش برای توضیح پدیده های طبیعی با ارجاع به اصول و فرآیندها، آگاه است. از طبیعت انسان کار کمپبل چنین مضامینی را در تلاش برای فرموله کردن یک نظریه جهانی از ارتباطات انسانی درگیر می کند.کمپبل تلاش می کند تا نظریه خود را با کشف اصول عمیق در طبیعت انسان توسعه دهد که همه موارد و انواع ارتباطات انسانی را در بر می گیرد. او به دنبال استخراج تجربی همه اصول و فرآیندهای ارتباطی است. بعلاوه، تمام عبارات در گفتمان که مربوط به امور واقعی و امور انسانی است نیز باید به صورت تجربی مشتق شوند. بنابراین، نظریه بلاغت او بسیار گسترده‌تر و متفاوت از نظریه‌های کلاسیکی است که ارسطو، سیسرو و کوئینتیلیان ارائه کرده‌اند، که نظریه‌های آنها بر گفتمان مربوط به امور مدنی متمرکز بود.

بیتزر نشان می‌دهد که با تلاش برای توضیح بیشتر. پروژه کمپبل، یک نظریه کلی از بلاغت از طریق رویه های تجربی، محدودیت های روش او را آشکار می کند. او نمی‌تواند همه گزاره‌ها را به‌صورت تجربی پایه‌گذاری کند و در این مرحله است که موضع کلامی او مطرح می‌شود. بررسی دیدگاه‌های دینی او نشان می‌دهد که طراحی خداوند از طبیعت انسان و آیات خداوند برای بشر، حقایق اخلاقی و معنوی را برای انسان‌ها شناخته و کاملاً امن می‌سازد، هرچند نه تجربی.

Here, after a quarter century of additional study and reflection, Bitzer presents a new critical edition of George Campbell’s classic.Bitzer provides a more complete review and assessment of Campbell’s work, giving particular emphasis to Campbell’s theological views, which he demonstrates played an important part in Campbell’s overall view of reasoning, feeling, and moral and religious truth.The Rhetoric is widely regarded as the most important statement of a theory of rhetoric produced in the 18th century. Its importance lies, in part, in the fact that the theory is informed by the leading assumptions and themes of the Scottish Enlightenment—the prevailing empiricism, the theory of the association of ideas, the effort to explain natural phenomena by reference to principles and processes of human nature. Campbell’s work engages such themes in an attempt to formulate a universal theory of human communication.Campbell attempts to develop his theory by discovering deep principles in human nature that account for all instances and kinds of human communication. He seeks to derive all communication principles and processes empirically. In addition, all statements in discourse that have to do with matters of fact and human affairs are likewise to be empirically derived. Thus, his theory of rhetoric is vastly wider than, and different from, such classical theories as those proposed by Aristotle, Cicero, and Quintilian, whose theories focused on discourse related to civic affairs.

Bitzer shows that, by attempting to elaborate a general theory of rhetoric through empirical procedures, Campbell’s project reveals the limitations of his method. He cannot ground all statements empirically and it is at this point that his theological position comes into play. Inspection of his religious views shows that God’s design of human nature, and God’s revelations to humankind, make moral and spiritual truths known and quite secure to human beings, although not empirically.