The philosophy of autobiography

ما در حال رونق در نوشتن زندگینامه هستیم. هر سلبریتی نیمه مشهور، هر سیاستمدار، هر قهرمان ورزشی - حتی افراد غیر مشهور، امروزه، صفحات و صفحاتی را منتشر می کنند، پست های فیس بوک پس از پست های فیس بوک، درباره خودشان. نظریه پردازان ادبی متوجه شده اند که ژانرهای «غیرداستانی خلاقانه» و «زندگی نویسی» خرید خود را در آکادمی پیدا کرده اند. و البته روانشناسان از دیرباز به خودافشایی علاقه مند بوده اند. اما فیلسوفان کجا بوده اند؟ با این جلد، کریستوفر کاولی آنها را وارد گفتگو می کند.
           
کاولی و همکارانش نشان می دهند که در حالی که به نظر می رسد فیلسوفان علاقه ای به زندگی نامه خود ندارند، در واقع مدت هاست درگیر بسیاری از عناصر مفهومی آن، مسائلی مانند ماهیت بوده اند. از خود، مشکلات تفسیر و درک، پارادوکس های خودفریبی، و معنا و ساختار روایی زندگی انسان. اما به ندرت فیلسوفان اینها را در یک سوال فراگیر در مورد اینکه بیان داستان زندگی خود یا درک زندگی دیگری به چه معناست، جمع آوری کرده اند. با پرداختن به این سؤالات، مشارکت کنندگان رابطه بین زندگی نامه و ادبیات را بررسی می کنند. بین داستان سرایی، دانش و عاملیت. و بین گذشته و حال، در طول مسیر با موضوعاتی مانند اخلاق زندگینامه و وظیفه نویسندگی درگیر می شود. نتیجه بحث‌های دیرینه را پل می‌کند و موضوعات جذاب فلسفی و ادبی جدید را روشن می‌کند.

We are living through a boom in autobiographical writing. Every half-famous celebrity, every politician, every sports hero—even the non-famous, nowadays, pour out pages and pages, Facebook post after Facebook post, about themselves. Literary theorists have noticed, as the genres of “creative nonfiction” and “life writing” have found their purchase in the academy. And of course psychologists have long been interested in self-disclosure. But where have the philosophers been? With this volume, Christopher Cowley brings them into the conversation.
           
Cowley and his contributors show that while philosophers have seemed uninterested in autobiography, they have actually long been preoccupied with many of its conceptual elements, issues such as the nature of the self, the problems of interpretation and understanding, the paradoxes of self-deception, and the meaning and narrative structure of human life. But rarely have philosophers brought these together into an overarching question about what it means to tell one’s life story or understand another’s. Tackling these questions, the contributors explore the relationship between autobiography and literature; between story-telling, knowledge, and agency; and between the past and the present, along the way engaging such issues as autobiographical ethics and the duty of writing. The result bridges long-standing debates and illuminates fascinating new philosophical and literary issues.