The Phenomenological Movement: A Historical Introduction

کوشش حاضر برای شناساندن خوانندگان فلسفی عام به جنبش پدیدارشناختی از طریق تاریخچه آن، خود تاریخی دارد که با هدف آن مرتبط است. ممکن است با گزیده‌های زیر از مروری که هربرت دبلیو اشنایدر از دانشگاه کلمبیا، رئیس بخش همکاری‌های فرهنگی بین‌المللی، دپارتمان فعالیت‌های فرهنگی یونسکو از سال 1953 تا 56، در سال 1950 از فرانسه نوشته است، باز شود: هوسرل انقلابی در فلسفه های قاره ای ایجاد کرده است، نه به این دلیل که فلسفه او مسلط شده است، بلکه به این دلیل که هر فلسفه ای اکنون به دنبال سازگاری با روش پدیدارشناختی و بیان خود در آن است. این شرط ضروری احترام انتقادی است. در آمریکا، برعکس، پدیدارشناسی در مراحل ابتدایی خود است. یک دانشجوی معمولی آمریکایی فلسفه، وقتی یک جلد اخیر از فلسفه منتشر شده در قاره اروپا را برمی‌دارد، ابتدا باید «ترفندهای» تجارت پدیدارشناختی را بیاموزد و سپس تا آنجا که می‌تواند به معنای واقعی آنچه گفته می‌شود ترجمه کند. به نوعی ایمالیز که با آن آشناست . . . . بدون شک، آموزش و پرورش آمریکایی به گسترش روش و اصطلاحات پدیدارشناختی توجه خواهد کرد، اما تا زمانی که این امر محقق نشود، خوانندگان آمریکایی فلسفه اروپایی یک نقص شدید دارند. و این نه تنها در مورد اگزیستانسیالیسم بلکه تقریباً در مورد تمام ادبیات فلسفی جاری صدق می کند. این جملات به وضوح متضمن یک چالش، اگر نگوییم یک دستور، برای همه کسانی بود که از نظر سابقه و توانایی تفسیری در موقعیتی بودند که آن را برآورده کنند.

The present attempt to introduce the general philosophical reader to the Phenomenological Movement by way of its history has itself a history which is pertinent to its objective. It may suitably be opened by the following excerpts from a review which Herbert W. Schneider of Columbia University, the Head of the Division for International Cultural Cooperation, Department of Cultural Activities of Unesco from 1953 to 56, wrote in 1950 from France: The influence of Husserl has revolutionized continental philosophies, not because his philosophy has become dominant, but because any philosophy now seeks to accommodate itself to, and express itself in, phenomenological method. It is the sine qua non of critical respectability. In America, on the contrary, phenomenology is in its infancy. The average American student of philosophy, when he picks up a recent volume of philosophy published on the continent of Europe, must first learn the "tricks" of the phenomenological trade and then translate as best he can the real impon of what is said into the kind of imalysis with which he is familiar . . . . No doubt, American education will graduaUy take account of the spread of phenomenological method and terminology, but until it does, American readers of European philosophy have a severe handicap; and this applies not only to existentialism but to almost all current philosophical literature. ' These sentences clearly implied a challenge, if not a mandate, to all those who by background and interpretive ability were in a position to meet it.