The Personal Experience of Time

ماهیت بنیادی تجربه انسانی در طول اعصار به هنرمندان، شاعران، فیلسوفان و دانشمندان مربوط بوده است. هرگونه توجه به کنش انسان مستلزم آگاهی از جنبه های زمانی آن است. با این حال، صرفاً مشاهده زمان در واحدها و ابعادی که فیزیکدان در توصیف رویدادها به کار می گیرد، کیفیت «زیست شده» زمان شخصی را از بین می برد. استفاده از مفاهیم زمان فیزیکی در توصیف رویدادهای انسانی اغلب مصنوعی و گمراه کننده است. این حقایق را که تخمین‌های زمان انسان به ندرت با ساعت و زمان تقویم مطابقت می‌کند، توضیح نمی‌دهد. که جوامع و افراد تفاوت های گسترده ای را در ساخت و استفاده از زمان نشان می دهند. و این که ادراکات و نگرش های زمانی در درون فرد هم در طول یک روز و هم در طول زندگی او تغییر می کند. جلد حاضر زمان را چیزی نمی‌داند که به همان شیوه‌ای حس می‌شود که فرد محرک‌های فضایی یا حسی را حس می‌کند یا درک می‌کند. در عوض، زمان را به عنوان مجموعه ای پیچیده از سازه های شناختی تجربه شده شخصی می بیند که توسط افراد و فرهنگ ها برای توضیح ترتیب، مدت و سازماندهی رویدادها استفاده می شود. نویسندگان این کتاب به شدت از مطالعات روان‌فیزیکی قبلی درباره «حس زمان» فاصله گرفته‌اند و خود را به کاربردها و تفصیل مفاهیم زمان در عملکرد فردی و اجتماعی می‌پردازند.

The fundamental nature of human time experience has concerned artists, poets, philosophers, and scientists throughout the ages. Any consideration of human action requires awareness of its temporal aspects. However, simply to view time in the same units and dimensions as the physicist employs in describing events robs personal time of its "lived" quality. The use of physical time concepts in the description of human events is often artificial and misleading. It fails to account for the facts that human time estimates rarely match clock and calendar time; that societies and individuals demonstrate vast differences in their constructions and uses of time; and that temporal perceptions and attitudes change within an individual both during a single day and throughout his life span. The present volume does not view time as something that is sensed in the same way that one would sense or perceive spatial or sensory stimuli. Rather, it views time as a complex set of personally experienced cognitive constructs used by individuals and cultures to account for the order, the duration, and the organization of events. The authors in this book take a strong departure from earlier psychophysical studies of a "time sense" and address themselves to the uses and elaborations of time concepts in personal and social functioning.