The Persistence of Religion: Comparitive Perspectives on Modern Spirituality

در قرن نوزدهم، نیچه معروف اعلام کرد که خدا مرده است. در قرن بیستم، اتکای فزاینده به علم و فناوری منجر به رد گسترده باورها به دلیل غیرمنطقی بودن آن شد. با این حال دین نمرده است. در واقع برعکس این اتفاق افتاده است: تداوم یافته و تکثیر شده است. علیرغم پیگیری بی وقفه برای پیشرفت علمی، در قرن بیست و یکم اکنون در همه جا شاهد نفوذ مذهبی هستیم. در این گفت‌وگوی گسترده، دو مفسر برجسته دین - از سنت‌های متفاوت اما مکمل مسیحیت و بودیسم - به جذابیت مداوم معنویت برای افرادی که مشتاق کشف سؤالات اساسی معنا هستند، می‌پردازند. نویسندگان بیان می کنند که علم، با همه فوایدش، محدودیت هایی برای توضیح دارد. ممکن است بتواند نشان دهد که چگونه، اما نه لزوما چرا. با این حال، اعتقاد نیز نباید بدون چالش باقی بماند، زیرا، همانطور که ایکدا می‌گوید، «دین می‌تواند تبدیل به دارو یا سم شود.» پس نقش مناسب دین در جهانی که گرفتار نابردباری و افراط‌گرایی است چیست؟ نویسندگان به جایگاه آن در گفتگو، آموزش و ایجاد صلح اشاره می کنند. آنها بر محوریت عدم خشونت و نمونه های الهام بخش گاندی، مارتین لوتر کینگ و نلسون ماندلا تأکید می کنند. با انجام این کار، آنها تجربیات شکل‌دهنده مشارکت در جنبش حقوق مدنی و اعتراض علیه ویتنام (کاکس) و قرار گرفتن شخصی در معرض بدبختی و ویرانی جنگ (ایکدا) را بازگو می‌کنند. دیدگاه مشترک آنها از حساسیت دینی عادلانه و واقعی، سهمی حیاتی در این زمینه دارد.

In the nineteenth century, Nietzsche famously announced that God was dead. In the twentieth century, increasing reliance on science and technology led to a widespread rejection of belief on the grounds of its irrationality. Yet religion has not died. In fact, the opposite has occurred: it has persisted and proliferated. Despite the relentless pursuit of scientific advancement, in the twenty-first century we now see religious influence everywhere. In this wide-ranging dialogue, two leading commentators on religion address - from their different but complementary traditions of Christianity and Buddhism - the continuing appeal of spirituality to people eager to explore fundamental questions of meaning. The authors indicate that science, for all its benefits, has limits of explanation. It may be able to show how, but not necessarily why. Yet belief too must not go unchallenged, since, as Ikeda says, ""religion can become either a medicine or a poison."" What then is the proper role of religion in a world plagued by intolerance and extremism? The authors point to its place in dialogue, education and peacebuilding. They emphasise the centrality of non-violence, and the inspiring examples of Gandhi, Martin Luther King and Nelson Mandela. In so doing they recount formative experiences of involvement in the civil rights movement and protest against Vietnam (Cox) and personal exposure to the misery and destruction of war (Ikeda). Their joint vision of a just and true religious sensibility makes a vital contribution to the field.