The Persistence of Allegory: Drama and Neoclassicism from Shakespeare to Wagner

در یک اثر مقایسه ای چشمگیر، جین کی براون تنش در درام اروپایی بین تمثیل و نئوکلاسیک را از قرن شانزدهم تا نوزدهم بررسی می کند. به طور کلی تصور می شود که تقلید از طبیعت بر تمثیل مذهبی در تئاتر کلاسیک الیزابتی و فرانسوی پیروز می شود، تغییری که به بازیابی شاعر ارسطو در رنسانس نسبت داده می شود. اما اگر اصطلاحات ارسطو به سرعت جذب شد، براون نشان می دهد که تغییر در عملکرد نمایشی تنها به تدریج و تا حدی رخ داده است و تمثیل هرگز به طور کامل از صحنه کنار گذاشته نشده است.

این کتاب تاریخ پیچیده‌ای از نئوکلاسیک را دنبال می‌کند که در آن اشکال تمثیلی جدید شکوفا می‌شوند و فرم‌های قدیمی‌تر دائماً احیا می‌شوند. براون بقای تمثیلی را در آثار شخصیت‌های مهمی مانند شکسپیر، کالدرون، راسین، وندل، متاستازیو، گوته و واگنر آشکار می‌کند و تراژدی، کمدی، ماسک، اپرا و درام مدرسه‌ای را با هم می‌خواند نه به‌عنوان تحولات جداگانه. در سرتاسر، او شباهت‌های روشنگرانه‌ای را با شیوه‌های بازنمایی در هنرهای تجسمی ترسیم می‌کند.

یک اثر با علاقه گسترده برای محققان، معلمان و دانشجویان فرم تئاتر، تداوم تمثیل ارائه می‌کند. بازنگری اساسی در تاریخ درام اروپایی.

In an impressively comparative work, Jane K. Brown explores the tension in European drama between allegory and neoclassicism from the sixteenth through the nineteenth century. Imitation of nature is generally thought to triumph over religious allegory in the Elizabethan and French classical theater, a shift attributable to the recovery of Aristotle's Poetics in the Renaissance. But if Aristotle's terminology was rapidly assimilated, Brown demonstrates that change in dramatic practice took place only gradually and partially and that allegory was never fully cast off the stage.

The book traces a complex history of neoclassicism in which new allegorical forms flourish and older ones are constantly revitalized. Brown reveals the allegorical survivals in the works of such major figures as Shakespeare, Calderón, Racine, Vondel, Metastasio, Goethe, and Wagner and reads tragedy, comedy, masque, opera, and school drama together rather than as separate developments. Throughout, she draws illuminating parallels to modes of representation in the visual arts.

A work of broad interest to scholars, teachers, and students of theatrical form, The Persistence of Allegory presents a fundamental rethinking of the history of European drama.