The Perils of Uglytown: Studies in Structural Misanthropology from Plato to Rembrandt

هری برگر جونیور با شوخ طبعی خاص، استعداد خود را برای خواندن از نزدیک به متون و تصاویر در طول دو هزار سال نشان می‌دهد که آنچه را که او «مثل انسان‌شناسی ساختاری» می‌نامد، نشان می‌دهد. برگر با خواندن رمانی از افلاطون، بر شکست های خود پذیرفته سقراط تأکید می کند. او نشان می‌دهد که دیالوگ‌ها، تنها برای مناقشه، یک پلیس انسان‌دوست را ارائه می‌کنند. آنها نگرانند که دولت شهر آتن بر اساس نظم اجتماعی مبتنی بر دلهره - هم میل به گرفتن و هم ترس از گرفته شدن - بنا شده است. توجه برگر به عمل بلاغی، علاوه بر پیشنهاد ابعاد سیاسی
و فلسفی جدید به اندیشه افلاطونی، راه‌های جدیدی را برای تجزیه خود روش گفت‌وگو ارائه می‌کند.

در نیمه دوم کتاب، برگر گزارش‌های قبلی خود از اومانیسم ایتالیایی، درام الیزابتی و نقاشی هلندی را مورد بازبینی و تجدید نظر قرار می‌دهد. برگر نشان می‌دهد که چگونه انسان‌شناسی ساختاری به ما کمک می‌کند تا شیوه‌های رقابتی را که ویژگی‌های نوشتار و هنر رنسانس است، بخوانیم، چه در پروتزهای قانون اساسی ماکیاولی، چه در نمایش‌های تحقیرآمیز شکسپیر، و چه در آرنج‌های پرتره هلندی.

With characteristic wit, Harry Berger, Jr., brings his flair for close reading to texts and images across two millennia that illustrate what he calls “structural misanthropology.” Beginning with a novel reading of Plato, Berger emphasizes Socrates’s self-acknowledged failures. The dialogues, he shows, offer up, only to dispute, a misanthropic polis. The Athenian city-state, they worry, is founded on a social order motivated by apprehension―both the desire to take and the fear of being taken. In addition to suggesting new political
and philosophical dimensions to Platonic thought, Berger’s attention to rhetorical practice offers novel ways of parsing the dialogic method itself.

In the book’s second half, Berger revisits and revises his earlier accounts of Italian humanism, Elizabethan drama, and Dutch painting. Berger shows how structural misanthropology helps us to read the competitive practices that characterize Renaissance writing and art, whether in Machiavelli’s constitutional prostheses, Shakespeare’s pageants of humiliation, or the elbow jabs of Dutch portraiture.