The Perfect Mile

زمانی بود که اعتقاد بر این بود که دویدن مایل در چهار دقیقه فراتر از محدودیت‌های سرعت پای انسان است، و در همه ورزش‌ها این جام مقدس گریزان بود. در سال 1952، پس از تحمل شکست در المپیک هلسینکی، سه دونده در کلاس جهانی هر کدام برای شکستن این سد تلاش کردند. راجر بنیستر یک دانشجوی جوان انگلیسی در رشته پزشکی بود که مظهر ایده آل آماتور بود - هنوز هم نه تنها با برنده شدن، بلکه به دلیل اشرافیت دنبال کردن. جان لندی پسر ممتاز یک خانواده نجیب استرالیایی بود که در کودکی جمع آوری پروانه را به دویدن ترجیح می داد، اما در تلاشی تقریباً معنوی برای شکل دادن به بدن خود برای این کار منحصر به فرد، بی وقفه تمرین می کرد. سپس وس سانتی، آمریکایی تندخو، یک پسر مزرعه‌دار کانزاس و ورزشکار طبیعی بود که معتقد بود از همه بهتر است.

جستجوی دسته جمعی آن‌ها که در سه قاره و با سرپیچی از شانس‌ها، جهان را مجذوب خود کرد و سرفصل‌ها را به سرقت برد. جنگ کره، مسابقه اتمی و اینها...

There was a time when running the mile in four minutes was believed to be beyond the limits of human foot speed, and in all of sport it was the elusive holy grail. In 1952, after suffering defeat at the Helsinki Olympics, three world-class runners each set out to break this barrier. Roger Bannister was a young English medical student who epitomized the ideal of the amateur — still driven not just by winning but by the nobility of the pursuit. John Landy was the privileged son of a genteel Australian family, who as a boy preferred butterfly collecting to running but who trained relentlessly in an almost spiritual attempt to shape his body to this singular task. Then there was Wes Santee, the swaggering American, a Kansas farm boy and natural athlete who believed he was just plain better than everybody else.

Spanning three continents and defying the odds, their collective quest captivated the world and stole headlines from the Korean War, the atomic race, and such...