The Peace Progressives and American Foreign Relations

این جلد به شدت تحقیق شده جنبه ای از تاریخ آمریکا را پوشش می دهد که قبلاً نادیده گرفته شده بود: دیدگاه سیاست خارجی مترقیان صلح، بلوکی از مخالفان در سنای ایالات متحده، بین سال های 1913 و 1935. پیشروان صلح و روابط خارجی آمریکا< /i> اولین اثر کاملی است که بر روی این سناتورها در اوج نفوذ جمعی آنها متمرکز شده است. رابرت دیوید جانسون نشان می دهد که در تدوین یک سیاست ضد امپریالیستی، ترقی خواهان صلح، آلترناتیو جناح چپ را برای دستور کار ویلسون به پیش بردند.

تجربه جنگ جهانی اول، و به ویژه حل و فصل صلح پس از جنگ ویلسون، متحد شد. گروهی که پشت این ایده است که ایالات متحده باید نقش فعالی در جهان به عنوان قهرمان کشورهای ضعیف تر ایفا کند. سناتورهای آسل گرونا از داکوتای شمالی، رابرت لا فولت و جان بلین از ویسکانسین، و ویلیام بورا از آیداهو، در میان دیگران، استدلال کردند که این دیدگاه ضد امپریالیستی، آرمان‌های آمریکا را نه تنها با تعهدات سیاست خارجی این کشور، بلکه با منافع اقتصادی آمریکا نیز هماهنگ می‌کند. . در به کارگیری این ایدئولوژی در امور بین آمریکا و اروپا، ترقی خواهان صلح به عنوان قدرتمندترین اپوزیسیون با انترناسیونالیسم تجاری محور دولت های جمهوری خواه دهه ظهور کردند، در حالی که یکی از جامع ترین انتقادات سیاست خارجی آمریکا را تدوین کردند کنگره.

This intensively researched volume covers a previously neglected aspect of American history: the foreign policy perspective of the peace progressives, a bloc of dissenters in the U.S. Senate, between 1913 and 1935. The Peace Progressives and American Foreign Relations is the first full-length work to focus on these senators during the peak of their collective influence. Robert David Johnson shows that in formulating an anti-imperialist policy, the peace progressives advanced the left-wing alternative to the Wilsonian agenda.

The experience of World War I, and in particular Wilson's postwar peace settlement, unified the group behind the idea that the United States should play an active world role as the champion of weaker states. Senators Asle Gronna of North Dakota, Robert La Follette and John Blaine of Wisconsin, and William Borah of Idaho, among others, argued that this anti-imperialist vision would reconcile American ideals not only with the country's foreign policy obligations but also with American economic interests. In applying this ideology to both inter-American and European affairs, the peace progressives emerged as the most powerful opposition to the business-oriented internationalism of the decade's Republican administrations, while formulating one of the most comprehensive critiques of American foreign policy ever to emerge from Congress.