The Party Decides: Presidential Nominations Before and After Reform

در طول رقابت برای نامزدی ریاست جمهوری 2008 از حزب دموکرات، سیاستمداران و رأی دهندگان به طور یکسان نگران بودند که نتیجه ممکن است به ترجیحات نمایندگان غیر منتخب بستگی داشته باشد. این نگرانی باعث تسکین این تصور رایج شد که - با وجود چنین موارد رقابتی غیرعادی - مردم، به جای احزاب، باید نامزدهای ریاست جمهوری را کنترل کنند و می کنند. اما در چند دهه گذشته، حزب تصمیم می گیرد نشان می دهد، افراد داخلی غیرمنتخب در هر دو حزب اصلی عملاً نامزدها را مدت ها قبل از رسیدن شهروندان به صندوق های رای انتخاب کرده اند.

ردیابی تکامل نامزدهای ریاست جمهوری از زمان در دهه 1790، این جلد نشان می‌دهد که چگونه خودی‌های حزب از زمان تأسیس آمریکا به دنبال کنترل نامزدها به عنوان ابزاری برای بدست آوردن آنچه از دولت می‌خواهند بوده‌اند. برخلاف دیدگاه رایج که اصلاحات حزبی در دهه 1970 به رای دهندگان قدرت بیشتری داد، نویسندگان ادعا می‌کنند که پی‌آمدترین رقابت‌ها، مبارزات نامزدها برای حمایت‌های برجسته و حمایت گروه‌های ذینفع مختلف و رهبران حزب ایالتی است. این انتخابات مقدماتی نامرئی مدتها قبل از اینکه اکثر رای دهندگان توجه خود را جلب کنند، نامزدهای پیشتاز ایجاد می کند، تأثیر عمیقی بر نتایج نهایی انتخابات و سرمایه گذاری احزاب با قدرت نامزدی بسیار بیشتر از آنچه که عموماً به رسمیت شناخته شده است.

Throughout the contest for the 2008 Democratic presidential nomination, politicians and voters alike worried that the outcome might depend on the preferences of unelected superdelegates. This concern threw into relief the prevailing notion that—such unusually competitive cases notwithstanding—people, rather than parties, should and do control presidential nominations. But for the past several decades, The Party Decides shows, unelected insiders in both major parties have effectively selected candidates long before citizens reached the ballot box.

Tracing the evolution of presidential nominations since the 1790s, this volume demonstrates how party insiders have sought since America’s founding to control nominations as a means of getting what they want from government. Contrary to the common view that the party reforms of the 1970s gave voters more power, the authors contend that the most consequential contests remain the candidates’ fights for prominent endorsements and the support of various interest groups and state party leaders. These invisible primaries produce frontrunners long before most voters start paying attention, profoundly influencing final election outcomes and investing parties with far more nominating power than is generally recognized.