The Paraneuron

تنظیم ارگانیسم به طور سنتی به دو سیستم متمایز - عصبی و غدد درون ریز نسبت داده می شود. اگرچه هماهنگی بین این دو سیستم تایید شده است، محققان و نویسندگان تمایل دارند با آنها به عنوان دسته‌های جداگانه سلول‌های درگیر در فعالیت‌های مختلف برخورد کنند. با این رویکرد، یک مکانیسم تنظیمی معین ارزیابی می‌شود که آیا باید توسط عملکردهای عصبی یا غدد درون ریز در نظر گرفته شود. با این حال، 15 سال گذشته، شاهد اکتشافات مهم و تحولات مفهومی متعددی در مورد روابط مورفولوژیکی، فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی بین سیستم عصبی و غدد درون ریز بوده است. پیشرفت در مطالعات ایمونوسیتوشیمیایی نشان داده است که طیف گسترده ای از مواد پیام رسان وجود دارد که در هر دو سیستم تنظیمی عمل می کنند. در نتیجه، محققان تحریک شده اند تا خواص نورون مانند سلول های غدد درون ریز و برعکس، ویژگی های غدد درون ریز یا ترشحی نورون ها را بررسی کنند. بنابراین آشکار شده است که سفتی در معیارهای کلاسیک انتقال دهنده های عصبی و هورمون ها ممکن است مانع پیشرفت بیشتر در این زمینه های تحقیقاتی شود. فعالیت‌های نورون‌ها دیگر صرفاً از نظر EPSP، IPSP و انتشار فرستنده‌های کلاسیک مانند استیل کولین، نورآدرنالین و GABA ارزیابی نمی‌شوند. اعمال هورمونی دیگر صرفاً با توجه به غلظت هورمون‌های آمینی و پپتیدیک کلاسیک در گردش خون سیستمیک تجزیه و تحلیل نمی‌شوند. مفهوم پارانورون، که در سال 1975 پیشنهاد کردیم، به یکی از پایه های نظری برای توسعه این روند مطالعه تبدیل شده است.

The regulation of the organism has traditionally been ascribed to two distinct systems-the nervous and the endocrine. Though coordination between the two systems has been acknowledged, researchers and authors have tended to deal with them as comprising separate categories of cells involved in different activities. With this approach, a given regulatory mechanism would be evaluated as to whether it should be accounted for by nervous or endocrine functions. The past 15 years, however, have witnessed numerous important discoveries and conceptual developments concerning the morphological, physiological, and bio­ chemical relations between the nervous and endocrine systems. Advances in im­ munocytochemical studies have revealed that there are a wide variety of messenger substances that function in both regulatory systems. As a result, researchers have been stimulated to investigate neuronlike properties of endocrine cells and, con­ versely, endocrine or secretory features of neurons. It has thus become obvious that the rigidities in the classic criteria of neurotransmitters and hormones may rather impede further advances in these research fields. The activities of neurons are no longer evaluated simply in terms of EPSP, IPSP, and the release of classic trans­ mitters such as acetylcholine, noradrenaline, and GABA. Hormonal actions are no longer analyzed solely with regard to concentrations of classic aminic and peptidic hormones in the systemic blood circulation. The concept of the paraneuron, which we proposed in 1975, has become one of the theoretical bases for the development of this trend of study.