The Origins of the Horizon in Husserl’s Phenomenology

این جلد اولین تحلیل کتابی از مفهوم مشکل‌آفرین «افق» در پدیدارشناسی ادموند هوسرل، و همچنین در پدیدارشناسی به طور کلی است. با ورود اخیر به صحنه مفهومی، افق هنوز از تعریف قوی فرار می کند. نویسنده در این کاوش معتبر این موضوع نشان می دهد که هوسرل، مبدع پدیدارشناسی، مفهوم افق را در مرکز تحقیقات فلسفی قرار داده است. او همچنین مرکزیت درست مفهوم افق را نشان می دهد که اغلب به عنوان استعاره ای نادقیق از اهمیت مماسی در نظر گرفته می شود. تجزیه و تحلیل سیستماتیک او هم از کارهای اولیه و هم کارهای متأخر هوسرل و همچنین دستنوشته‌های منتشر نشده‌ای استفاده می‌کند. این کتاب با گشودن این پرسش که ریشه‌های افق را در بر می‌گیرد، افق را به‌عنوان مضمون یا مفهوم فلسفی، به‌عنوان شکلی از غرض‌ورزی، و به‌عنوان نشانه‌ای از آگاهی فرد از جهان - «افق جهان» ما بررسی می‌کند. این استدلال می کند که اهمیت فلسفی محوری مسئله افق، خود را در درک این موضوع آشکار می کند که چگونه این مسئله، درک فلسفی ما از ذهنیت را غنی می کند. این مطالعه سیستماتیک، کامل و آشکار، اهمیت یک مفهوم اصلی در پدیدارشناسی، نه تنها برای جامعه پدیدارشناسی، بلکه برای هر کسی که به تلاقی‌های پدیدارشناسی و دیگر سنت‌های فلسفی، مانند هرمنوتیک و پراگماتیسم علاقه دارد، مرتبط خواهد بود.

This volume is the first book-length analysis of the problematic concept of the ‘horizon’ in Edmund Husserl’s phenomenology, as well as in phenomenology generally. A recent arrival on the conceptual scene, the horizon still eludes robust definition. The author shows in this authoritative exploration of the topic that Husserl, the originator of phenomenology, placed the notion of the horizon at the centre of philosophical enquiry. He also demonstrates the rightful centrality of the concept of the horizon, all too often viewed as an imprecise metaphor of tangential significance. His systematic analysis deploys both early and late work by Husserl, as well as hitherto unpublished manuscripts. Opening out the question to include that of the origins of the horizon, the book explores the horizon as philosophical theme or notion, as a figure of intentionality, and as a signification of one’s consciousness of the world—our ‘world-horizon’. It argues that the central philosophical significance of the problematic of the horizon makes itself apparent in realizing how this problematic enriches our philosophical understanding of subjectivity. Systematic, thorough, and revealing, this study of the significance of a core concept in phenomenology will be relevant not only to the phenomenological community, but also to anyone interested in the intersections of phenomenology and other philosophical traditions, such as hermeneutics and pragmatism.​