The Organization of Critical Care: An Evidence-Based Approach to Improving Quality

منشاء واحدهای مراقبت‌های ویژه مدرن (ICU) اغلب به ارائه گسترده تهویه مکانیکی در مناطق اختصاصی بیمارستان در طول اپیدمی فلج اطفال کپنهاگ در سال 1952 نسبت داده می‌شود. با این حال، ICU های مدرن برای درمان یا نظارت بر بیمارانی که هر گونه بیماری یا آسیب شدید و تهدید کننده زندگی دارند توسعه یافته اند. این بیماران مراقبت های تخصصی و کمک های اندام حیاتی مانند تهویه مکانیکی، حمایت قلبی عروقی یا همودیالیز را دریافت می کنند. بیماران ICU در حال حاضر معمولاً حدود 10٪ از تخت های مراقبت های حاد بستری را اشغال می کنند، اما ساختار و سازماندهی این ICU ها می تواند در بیمارستان ها کاملاً متفاوت باشد. در سازمان مراقبت‌های حیاتی: رویکرد مبتنی بر شواهد برای بهبود کیفیت، رهبران یک بررسی مختصر و مبتنی بر شواهد از عوامل سازمانی ICU ارائه می‌کنند که با نتایج بهبود یافته بیمار (یا سایر موارد) مرتبط بوده‌اند. موضوعات تحت پوشش بر اساس چهار حوزه گسترده گروه بندی می شوند: (1) سازمان، ساختار، و کارکنان یک ICU. (2) رویکردهای سازمانی برای بهبود کیفیت مراقبت در ICU. (3) ادغام مراقبت های ICU با سایر مراقبت های بهداشتی ارائه شده در بیمارستان و در سراسر سیستم مراقبت های بهداشتی گسترده تر. و (4) دیدگاه های بین المللی در مورد ارائه مراقبت های ویژه. هر فصل جنبه های متفاوتی از سازماندهی ICU را خلاصه می کند و پزشکان فردی و تصمیم گیرندگان مراقبت های بهداشتی را هدف قرار می دهد. یک کمک طولانی مدت در این زمینه، سازمان مراقبت‌های ویژه: رویکرد مبتنی بر شواهد برای بهبود کیفیت راهنمای ضروری برای همه پزشکان و مدیران بهداشتی است که درگیر دستیابی به نتایج پیشرفته هستند. برای مراقبت های ویژه.

The origin of modern intensive care units (ICUs) has frequently been attributed to the widespread provision of mechanical ventilation within dedicated hospital areas during the 1952 Copenhagen polio epidemic. However, modern ICUs have developed to treat or monitor patients who have any severe, life-threatening disease or injury. These patients receive specialized care and vital organ assistance such as mechanical ventilation, cardiovascular support, or hemodialysis. ICU patients now typically occupy approximately 10% of inpatient acute care beds, yet the structure and organization of these ICUs can be quite different across hospitals. In The Organization of Critical Care: An Evidence-Based Approach to Improving Quality, leaders provide a concise, evidence-based review of ICU organizational factors that have been associated with improved patient (or other) outcomes. The topics covered are grouped according to four broad domains: (1) the organization, structure, and staffing of an ICU; (2) organizational approaches to improving quality of care in an ICU; (3) integrating ICU care with other healthcare provided within the hospital and across the broader healthcare system; and (4) international perspectives on critical care delivery. Each chapter summarizes a different aspect of ICU organization and targets individual clinicians and healthcare decision makers. A long overdue contribution to the field, The Organization of Critical Care: An Evidence-Based Approach to Improving Quality is an indispensable guide for all clinicians and health administrators concerned with achieving state-of-the-art outcomes for intensive care.