The New Gods

«نیچه بدون چکش» توسط منتقد ادبی جیمز وود دوبله شده است، فیلسوف رومانیایی E. M. Cioran به همان اندازه که به دلیل بدبینی عمیق و رویکرد تقدیرگرایانه اش به نثر غنایی و خشمگینی که با آنها ارتباط برقرار می کند، شهرت دارد. بر خلاف بسیاری از آثار دیگر او، مانند در بلندی های ناامیدی و اشک ها و مقدسین، خدایان جدید از رویکرد قصیده معمول خود به نفع خود اجتناب می کند. از مقالات گسترده تر و تحلیلی تر.

 

با بازگشت به بسیاری از موضوعات مورد علاقه کیوران، خدایان جدید وابستگی بشریت به خدایان، مرگ، ترس، و ناتوانی، در مقالاتی که از نظر شکل و رویکرد بسیار متفاوت هستند. در «دیرین‌شناسی»، سیوران بازدید از یک موزه را توصیف می‌کند و مقصد نسبتاً عابران پیاده را مملو از پوسیدگی، مرگ و ضعف انسانی می‌یابد. در فصلی دیگر، سیوران خودکشی را در فوران‌های کوتاه‌تر و امپرسیونیستی بررسی می‌کند، در حالی که «دمیورژ» کاوشی شباهت‌آمیز از رابطه انسان با خیر، شر و خدا است. در تمام این مدت، خدایان جدید مجدداً بر اعتقاد سیوران به "یأس شفاف" و ترکیبی از بدبینی و بدبینی به زبانی که هرگز لذت بخش نیست، تأکید می کند. شاید نثر او خود استدلالی بر ضد پوچ گرایی سیوران باشد: زیبایی در کتاب های او وجود دارد.

Dubbed “Nietzsche without his hammer” by literary critic James Wood, the Romanian philosopher E. M. Cioran is known as much for his profound pessimism and fatalistic approach as for the lyrical, raging prose with which he communicates them. Unlike many of his other works, such as On the Heights of Despair and Tears and Saints, The New Gods eschews his usual aphoristic approach in favor of more extensive and analytic essays.

 

Returning to many of Cioran’s favorite themes, The New Gods explores humanity’s attachment to gods, death, fear, and infirmity, in essays that vary widely in form and approach. In “Paleontology” Cioran describes a visit to a museum, finding the relatively pedestrian destination rife with decay, death, and human weakness. In another chapter, Cioran explores suicide in shorter, impressionistic bursts, while “The Demiurge” is a shambolic exploration of man’s relationship with good, evil, and God. All the while, The New Gods reaffirms Cioran’s belief in “lucid despair,” and his own signature mixture of pessimism and skepticism in language that never fails to be a pleasure. Perhaps his prose itself is an argument against Cioran’s near-nihilism: there is beauty in his books.