The Neuropsychology of Everyday Life: Issues in Development and Rehabilitation

برای مدتی حدود پانزده سال پس از اتمام دوره کارآموزی در روانشناسی بالینی (1950-1951) در دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن و پیمایش موفقیت آمیز همزمان من در دوره نوروآناتومی آن دانشکده، کار بالینی در روانشناسی عصبی برای من و روانشناسان نسل من تقریباً منحصراً شامل تلاش ما برای کمک به همکاران پزشک خود در تشخیص بیماران مبتلا به اختلالات عصبی از مبتلایان به اختلالات روانپزشکی بودند. با گذشت زمان، تجربه همه ما را از چندین رشته درگیر در این شرکت به این نتیجه رساند که تکنیک‌های تشخیصی خامی که در حدود سال‌های 1945-1965 در دسترس ما بود، اطلاعات معتبر کمی را جمع‌آوری کرده بود که بتوان بر اساس آن تصمیم‌های تشخیصی پیچیده و متفاوتی را مبتنی کرد. اکنون مایه خوشحالی است که به گذشته نگاه کنیم و پیشرفت های چشمگیری را که در چهار دهه از زمانی که من دانشجوی کارشناسی ارشد بودم در زمینه عصب روانشناسی بالینی مشاهده کنیم. در اواخر دهه 1940، پیشگامانی مانند وارد هالستد، الکساندر لوریا، جورج یاکورزینسکی، هانس لوکاس تیبر و آرتور بنتون قبلاً در مطالعات بالینی شرکت داشتند که در اواخر دهه 1960 به طور قابل توجهی کیفیت عملکرد بالینی را بهبود می بخشید. با این حال، تنها آزمون‌های روان‌شناختی که روانشناس بالینی نسل بلافاصله پس از جنگ دوم من به عنوان کمکی برای تشخیص بیماری‌های مبتنی بر نورولوژیک شامل نقص شناختی داشت، تست‌های آماده قدیمی مانند Wechsler-Bellevue، Rorschach، Draw A Person، Bender Gestalt، و Graham Kendall Memory for Designs Test.

For a period of some fifteen years following completion of my internship training in clinical psychology (1950-1951) at the Washington University School of Medicine and my concurrent successful navigation through that school's neuroanatomy course, clinical work in neuropsychology for me and the psychologists of my generation consisted almost exclusively of our trying to help our physician colleagues differentiate patients with neurologic disorders from those with psychiatric disorders. In time, experience led all of us from the several disciplines involved in this enterprise to the conclusion that the crude diagnostic techniques available to us circa 1945-1965 had garnered little valid information on which to base such complex, differential diagnostic decisions. It now is gratifying to look back and review the remarkable progress that has occurred in the field of clinical neuropsychology in the four decades since I was a graduate student. In the late 1940s such pioneers as Ward Halstead, Alexander Luria, George Yacorzynski, Hans-Lukas Teuber, and Arthur Benton already were involved in clinical studies that, by the late 1960s, would markedly have improved the quality of clinical practice. However, the only psychological tests that the clinical psychologist of my immediate post­ Second Wodd War generation had as aids for the diagnosis of neurologically based conditions involving cognitive deficit were such old standbys as the Wechsler-Bellevue, Rorschach, Draw A Person, Bender Gestalt, and Graham Kendall Memory for Designs Test.